Televisi�n dixital terrestre

Sistemas de TDT por pa�ses

Televisi�n dixital terrestre (TDT) � a transmisi�n de imaxes en movemento e o son asociado mediante un sinal dixital a trav�s dunha rede de repetidores terrestres, fronte � televisi�n tradicional que transmite a imaxe e o son mediante modulaci�n anal�xica.

En Galicia como no resto de Espa�a e Europa, as� como tam�n en Australia, Sur�frica, Namibia, Panam�, Colombia e Turqu�a, util�zase o padr�n DVB-T que forma parte de toda unha familia de est�ndares da industria para a transmisi�n de emisi�ns de televisi�n dixital segundo diversas tecnolox�as: emisi�ns mediante a rede de distribuci�n terrestre de sinal usada na televisi�n anal�xica tradicional (DVB-T), emisi�ns desde sat�lites xeoestacionarios (DVB-S), por redes de cable (DVB-C), e incluso para emisi�ns destinadas a dispositivos m�biles con reducida capacidade de proceso e alimentados por bater�as (DVB-H). Noutras zonas xeogr�ficas util�zanse outro tipo de est�ndares as� o ATSC que se emprega nos Estados Unidos, Canad�, M�xico, Corea do Sur, Honduras, O Salvador e a Rep�blica Dominicana. O ISDB-T util�zase no Xap�n, Filipinas e na maior�a dos pa�ses latinoamericanos: o Brasil, Bolivia, o Per�, a Arxentina, Paraguai, Chile, Venezuela, Ecuador, Costa Rica, Nicaragua, Guatemala e o Uruguai. Na China util�zase o DTMB.

As emisi�ns de televisi�n dixitais contan con numerosas e importantes vantaxes fronte �s emisi�ns en anal�xico. A calidade das imaxes � compar�bel � dun DVD, e o sinal � moito m�is inmune a interferencias que a anal�xica (factor especialmente importante en �reas urbanas). A tecnolox�a dixital permite un maior n�mero de emisoras no mesmo espazo radioel�ctrico, pois p�dense transmitir entre tres e cinco programas por cada canal UHF. Ademais, grazas ao dese�o da rede de distribuci�n de sinal � pos�bel usar todos os canais da banda, sen necesidade de deixar canais de garda para reducir as interferencias. Finalmente, ao se tratar de transmisi�ns de informaci�n dixital, � pos�bel unha gran flexibilidade nos contidos emitidos, de maneira que se pode mesturar un n�mero arbitrario de canais de v�deo, son e datos nun �nico sinal.

Caracter�sticas

Imaxe e son

A imaxe, son e datos asociados a unha emisi�n de televisi�n codif�canse dixitalmente nun formato practicamente id�ntico ao MPEG-2 usado nos DVD. A calidade de imaxe e son transmitidos � directamente proporcional � velocidade binaria en que se codifica cada un dos fluxos. Non obstante, no dispositivo receptor do usuario a calidade pode verse degradada polas interferencias no sinal transmitido, que na televisi�n anal�xica trad�cense en neve, ru�do na imaxe, dobres imaxes, cores deficientes e son de baixa calidade.

Na TDT o fluxo binario resultante de codificar a imaxe, o son e os datos do programa transm�tese mediante unha modulaci�n de espectro dixital chamada COFDM (Coded Orthogonal Frequency Division Multiplexing), que divide o fluxo de datos binarios en milleiros de sub-fluxos (en Espa�a, debido ao uso de COFDM 8k, m�is de 6500) de moita menor velocidade. Deste xeito, existen uns 6500 sinais binarios de datos a moi baixa velocidade (� dicir, elevada duraci�n de bit) superpostos nunha forma de onda moito m�is abrupta que a dunha modulaci�n dixital.

Desta maneira os pos�beis rebotes do sinal nos obst�culos do contorno fan que os sinais se superpo�an de maneira aditiva entre si (� dicir, que aumenten a potencia e relaci�n sinal a ru�do) sempre que o sinal rebotado chegue durante o tempo de s�mbolo, que para cada sub-portadora � relativamente elevado, en torno �s decenas de milisegundos. Desta maneira, e nos contornos habituais, as interferencias non degradan sen�n que melloran a potencia e relaci�n sinal-ru�do do sinal recibido.

Ademais a codificaci�n disp�n de mecanismos para a detecci�n e correcci�n de erros que melloran a taxa de erro de bit nos sinais recibidos en contornos especialmente desfavor�beis. En calquera caso, a informaci�n transportada polo sinal � un fluxo dixital MPEG-2, cunha calidade de imaxe e son id�nticas �s transmitidas, salvo casos de pobre nivel de sinal ou contornos radioel�ctricos especialmente ruidosos. A experiencia pr�ctica di que as emisi�ns de TDT vense exactamente como se transmitiron, ou non se ven en absoluto, se ben unha recepci�n �ptima acostuma precisar menor potencia de sinal que unha transmisi�n anal�xica de calidade normal.

Programas de televisi�n

A tecnolox�a de televisi�n anal�xica actual s� permite a transmisi�n dun �nico programa de televisi�n por cada canal UHF de 8 MHz de amplitude. Ademais os canais adxacentes ao que ten lugar unha emisi�n han de estar libres para evitar as interferencias mutuas entre os sinais, que prexudicar�an a calidade do sinal recibido. Desta maneira existen complexos dese�os de canais usados e libres en cada rexi�n, provincia ou incluso �rea para minimizar as interferencias, a�nda que tam�n se limitan o n�mero de emisi�ns simult�neas.

A maior capacidade de canais cons�guese en TDT mediante d�as melloras. Por unha banda, a modulaci�n dixital COFDM descrita na secci�n anterior xera formas de onda moito m�is cadradas que as anal�xicas, minimizando o sinal dun canal que chega aos adxacentes. Ademais, p�dense variar certos par�metros de COFDM como o intervalo de garda para se asegurar de reducir as interferencias entre canais ao m�nimo. Debido a todo o anterior � pos�bel facer uso de m�is canais UHF que no caso das transmisi�ns anal�xicas, e ademais con esta tecnolox�a � pos�bel o despregamento de redes SFN (Single Frequency Network), ou redes de �mbito nacional onde se usa sempre a mesma frecuencia para uns determinados programas.

En segundo lugar, a codificaci�n dixital dos programas permite que no ancho de banda dispo��bel nun s� canal UHF (uns 20 Mbps na actual configuraci�n de TDT en Espa�a) se poidan transmitir varios programas con calidade dixital similar � dun DVD. O n�mero de programas simult�neos depende da calidade de imaxe e son desexadas, se ben na actualidade � de cinco programas (o cal d� unha boa calidade en imaxes con movementos lentos, a�nda que en escenas de m�is acci�n p�dense apreciar facilmente artefactos debidos � codificaci�n dixital MPEG-2 de baixa velocidade). Por�n, a gran flexibilidade da codificaci�n MPEG-2 permite cambiar estes par�metros en calquera momento, de maneira transparente aos usuarios.

Flexibilidade das emisi�ns e servizos adicionais

En cada canal de radio em�tese un �nico fluxo MPEG-2, que pode conter un n�mero arbitrario de fluxos de v�deo, son e datos. A�nda que varios operadores compartan en uso dun canal multiplexado (multiplex), cada un pode xestionar o ancho de banda que lle corresponde para ofrecer os contidos que desexe. Pode (por exemplo) emitir un fluxo de vídeo, dous de son (por exemplo, en dúas linguas á vez), varios de datos (subtítulos en tres idiomas, subtítulos para xordos, nun partido información coas estatísticas dos xogadores, ou nunha carreira automobilística información de tempos e posicións etc).

O aproveitamento de toda esta información por parte do usuario é posíbel grazas ás diversas aplicacións das que dispón o receptor TDT, en xeral conformes ao padrón da industria chamado MHP (Multimedia Home Platform). Cada operador poderá desenvolver as aplicacións que proporcionen os servizos desexados aos seus clientes, e estas instalaranse no receptor TDT para dar acceso aos ditos servizos.

Unha destas aplicacións é a EPG (Electronic Program Guide), ou guía electrónica de programas, que interpretará a información sobre programas das emisoras e mostraralla ao usuario, dando a posibilidade (segundo a complexidade do receptor) de programar a gravación de programas, ver a descrición dos mesmos etc.

Sinal de TDT

Na actualidade as emisións de TDT teñen lugar na mesma banda UHF que a televisión analóxica e para sintonizar este novo sinal non ten por que ser necesario modificar a instalación de antena colectiva do edificio (ou a propia da vivenda) se se instalou ou revisou despois de 1990, mais é necesario instalar un descodificador compatíbel DVB-T para cada aparato receptor de televisión analóxica ou comprar un televisor que cumpra o dito padrón.

Polo tanto, seguen servindo as mesmas antenas e as mesmas redes de distribución de sinal que actualmente se usan para o sinal analóxico, pois ambas son sinais na banda UHF. Non obstante, os amplificadores instalados acostuman ser monocanal (só amplifican o sinal dun único canal UHF) e ademais están pensados para sinais de tipo analóxico. Polo tanto, faise necesario engadir un novo amplificador de canal por cada canal usado para transmisión de televisión dixital, que coa situación actual en España fai necesaria a instalación de entre dous e tres novos amplificadores.

Con esta simple e barata modificación o sinal de televisión dixital chegará ás terminais de todos as vivendas do edificio, mais o sinal chega codificado nun formato que os receptores actuais de televisión analóxica non entenden. A cada televisor no que se desexe ver as emisións de televisión dixital deberaselle conectar un descodificador compatíbel DVB-T, que desmodule o sinal COFDM, interprete o fluxo MPEG-2, extraia o programa seleccionado, o descodifique e o envíe ao receptor de televisión analóxica.

A outra opción consiste en adquirir un televisor con sintonizador para televisión dixital, que presenta un prezo desorbitado na actualidade, e desde logo moi superior ao dun descodificador DVB-T externo (cuns prezos en modelos de gama baixa inferiores aos 100 €). Outra posibilidade alternativa é dotar a un ordenador dunha tarxeta receptora DVB-T en formato PCI, USB ou incluso PCMCIA, de prezos a partir dos 50 €.

A TDT nos Estados Unidos

Orixes

A TDT comeza nos Estados Unidos en 1996 grazas á FCC (Federal Communications Commission) que aproba o padrón de televisión dixital proposto polo ATSC (Advancede Television Systems Committee). Estabelece os prazos de implantación, co comezo de emisións para maio de 1999. Este proceso debía concluír co apagamento analóxico, fixado para decembro de 2006 ou cando o 85% de fogares teña capacidade para recibir o sinal TDT. Por imperativo legal, os broadcasters vense obrigados a migrar do sistema tradicional de difusión analóxico hertziano terrestre a un sistema dixital que emprega o padrón ATSC, e esta norma é froito do desexo de creación da Grande Alianza por parte da Administración, isto é, unificar os esforzos de investigación para mellorar a televisión en cor NTSC, co propósito de saltar o estadio intermedio de tránsito analóxico-dixital. En 1992, os Estados Unidos aposta polo "todo dixital", que desactiva a implantación dos estándares de televisión analóxica de High Definition de Europa e o Xapón, e devolve aos Estados Unidos o liderado. A inxerencia do Estado na regulación do sector é moi acusada e responde aos seus intereses de hexemonía económica e industrial, e de carácter estratéxico. O tránsito dun sistema de televisión a outro supón unha revolución para a industria electrónica de equipos de produción e difusión, e sobre todo para a rama electrónica de consumo, encargada de producir equipos de recepción, terreo abandonado pola industria norteamericana en case todo o seu territorio. Polo tanto, o escenario dixital supon un relanzamento de diferentes ramas da industria electrónica.

Formatos da TDT

A TDT afecta a todos os elementos implicados no proceso televisivo. Obriga a dixitalizar todo o proceso, o que implica unha renovaci�n dos equipos de produci�n e de difusi�n (a cargo dos broadcasters) e dos equipos de recepci�n (a cargo dos usuarios). A TDT pode aproveitar a rede de difusi�n da televisi�n anal�xica, cambiando os emisores e adaptando as antenas anal�xicas. O padr�n americano ATSC define os seus formatos de emisi�n en funci�n do n�mero de li�as da imaxe e a forma en que as li�as se presentan na pantalla.

Protagonismo dos broadcasters

Estados Unidos toma un modelo de implantaci�n do TDT que se sost�n sobre os broadcasters existentes. Para iso, atrib�elle a cada un unha licenza para explotar un canal anal�xico, un canal dixital de 6 MHz, de maneira gratu�ta coa condici�n de que cumpra o obxectivo do "apagamento anal�xico. Nese momento, os broadcasters devolven ao Estado as frecuencias que ocupaban para emitir en anal�xico, que se destinar�n a novos usos e servizos. A pesar do comezo positivo (os broadcasters superan os prazos da FCC e aceleran o proceso), xorden problemas para seguir cumprindo as expectativas de implantaci�n, debido aos altos custos de equipos de produci�n e transmisi�n, e a dificultades t�cnicas. As� pois, o regulador flexibilizou as esixencias e aprazou a obrigaci�n de emitir totalmente en dixital. As estaci�ns comerciais s� est�n obrigadas a operar en simulcast (programaci�n anal�xica que debe ser emitida simultaneamente en dixital) no prime time.

Obst�culos � implantaci�n da TDT

O proceso non se det�n e o �ndice de dixitalizaci�n das cadeas comerciais � elevado. Con todo, a escasa penetraci�n da TDT no mercado non pode atribuirse � falta de cobertura nas emisi�ns, sen�n � peculiar configuraci�n do mercado televisivo nos Estados Unidos. Os broadcasters encontran outro problema: a maior�a dos seus espectadores recib�anos a trav�s doutros soportes de difusi�n multicanal (un de cada catro fogares recib�a os sinais das cadeas comerciais anal�xicas terrestres por medio da s�a antena). Por iso, reclamaron unha norma Must carry que obrigara os cableoperadores a inclu�r no seu paquete de aboamento os sinais das estaci�ns broadcaster.

A FCC non dispuxo a norma, polo que os cableoperadores seguen resist�ndose a cargar o sinal dixital dos broadcasters no seu servizo de maneira gratu�ta. O escaso compromiso por parte do cable dificulta a implantaci�n efectiva da TDT.

Outro obst�culo � a escasa dispo�ibilidade de equipos de recepci�n no mercado. En 2003, s� o 8% dos fogares dispu�an de equipos de visionado dixitais. Este escaso parque subli�a a importancia de obrigar que os sistemas de cable carguen as estaci�ns de TDT. Pola s�a parte, a FCC deu un importante impulso � multiplicaci�n de televisi�ns con sintonizador de TDT incorporado, aprobando a proposta de fabricar televisores dixitais que reciben sinais de televisi�n dixital conectados directamente ao cable, denominados plug and play.

Contidos

Hab�a que tomar diversas decisi�ns: se se segu�a unha pol�tica progresiva de difundir en dixital os mesmos contidos que en anal�xico, o n�mero de horas e a emisi�n en HDTV ou SDTV (e, neste caso, en que aproveitar o ancho de banda sobrante). As tres grandes networks (ABC, CBS e NBC) apostaron pola HDTV, mentres que a FOX se decantou pola emisi�n de SDTV en pantalla de proporci�n 16:9 (Enhancede Definition Television). As�, a proposta dominante nos Estados Unidos � privilexiar unha maior calidade de imaxe e son, antes que multiplicar a oferta de programas.

Contidos de High Definition

• ABC: primeiro gran network en inaugurar as emisi�ns de televisi�n en HD, en novembro de 1998. Progresivamente foi incrementando a s�a oferta de HDTV, introducindo programas de ficci�n e emitindo eventos deportivos e especiais. Na temporada 2002-2003 emitiu gran parte do seu prime time en HD (16 horas semanais), cunha oferta composta basicamente por ficci�n. Os programas informativos e os reality que complementan o seu prime time non se emiten en HD.
• CBS: ten unha oferta de 24 horas semanais de programas en HD. En xu�o de 2001, foi o primeiro network que inclu�u a HDTV no day time. Ademais da ficci�n, utiliza a HDTV para as retransmisi�ns deportivas de grandes competici�ns e eventos salientados.
• NBC: primeiro network en dotarse dun estudio completo para a realizaci�n dun programa en directo (talk show) de TDT en HDTV en 1999. Introduciu a ficci�n na s�a aposta pola HD, ademais de manifestaci�ns deportivas. Planea incrementar a s�a oferta en eventos especiais, deportes e cine ou tv movies.

As tres grandes networks recorren aos mesmos grandes x�neros para a s�a emisi�n en HDTV, apostando por:

-Ficci�n: serie e sit-com, en detrimento do serial e o cine

-Deportes: retransmisi�n en directo de grandes competici�ns

-Show: especiais, cerimonias de premios

Nestas cadeas os informativos non gozan da HD, ao contrario do que sucede na televisi�n p�blica, que centra a s�a oferta de HDTV neste x�nero.

HDTV como motor da TDT

A estratexia de implantaci�n da TDT ap�iase nas emisi�ns en HD, aprazando para o futuro o uso doutras vantaxes, en espera de que madure o proceso mesmo, e de que os televisores dixitais estean dotados de mecanismos eficaces para a interactividade. Un s�ntoma da forza competitiva da HDTV � que os operadores de sat�lite e cable se lanzaron � oferta de emisi�ns e canais de HD. Parte da resistenza a aceptar a norma must carry radica en protexer o lanzamento do negocio da HDTV sobre o cable. O cable e o sat�lite aproveit�ronse da revoluci�n dixital estimulada pola migraci�n da televisi�n anal�xica � TDT, sendo o segundo o m�is beneficiado, cun not�bel incremento de subscritores. Os macrox�neros dominantes na oferta destes operadores son a ficci�n e o deporte, cunha consider�bel presenza da informaci�n e incluso algunha incursi�n en servizos avanzados e de car�cter interactivo.

Futuro incerto

A TDT nos Estados Unidos util�zase pola Administraci�n para estimular as industrias audiovisual e electr�nica, e adquirir o liderado da revoluci�n dixital. A decisi�n de acoutar o proceso, po�endo prazos ao "apag�n anal�xico" e dando o protagonismo aos broadcasters xa existentes � un efecto potenciador, que permite asumir os custos da dixitalizaci�n desde unha posici�n de certa estabilidade. O compromiso dos broadcasters trad�cese no elevado grao de cobertura atinxido na difusi�n de TDT, que non debe confundirse coa penetraci�n efectiva, que a�nda � residual por d�as raz�ns: a lentitude coa que os usuarios adquiren televisores dixitais debido ao elevado custo do equipo e � escasa oferta de contidos, e o elevado n�mero de fogares que reciben os canais de televisi�n anal�xica a trav�s dalg�n sistema de distribuci�n multicanal. Dada a enorme penetraci�n do cable, este � o principal problema para atinxir os obxectivos de penetraci�n e, polo tanto, o must carry � indispens�bel para poder chegar ao "apag�n anal�xico". A opci�n de tomar a HDTV como elemento dinamizador promove a aposta doutros operadores para competir no terreo da TDT, deixando en segundo plano a oferta de servizos innovadores de car�cter interactivo.

A TDT en Europa

O Reino Unido foi o primeiro pa�s en realizar unha emisi�n simult�nea de TDT e anal�xica, foi o 15 de xu�o de 1996. Existe desde o 30 de outubro de 2002 a plataforma FreeView pola que emiten uns 30 canais de televisi�n tanto xeralistas como tem�ticos e 20 emisoras de radio gratu�tas.

En Francia, desde o 31 de marzo ^[cando?], em�tense de xeito gratu�to un total de 14 canais, que axi�a ser�n ampliados a 18.

En Italia qu�rese levar a cabo o apagamento anal�xico (o cesamento de toda emisi�n anal�xica) no 2008.

En Alema�a estase facendo unha implantaci�n por zonas, comezando con Berl�n en novembro de 2002. Despois de realizarse a cobertura dixital nunha zona, prod�cese o apagamento anal�xico nela. O fin do proceso est� planificado para 2010.

A TDT en Espa�a

Durante o ano 2000 entra en funcionamento a primeira plataforma comercial de TDT en Espa�a, Quiero TV, que debido a diversos problemas non consegue atinxir a rendibilidade econ�mica esperada polos seus investidores, e que definitivamente cesou as s�as emisi�ns o 30 de xuño de 2002.

O panorama da TDT en España a principios do ano 2005 inclúe as emisións en simulcast (emisión simultánea da mesma programación que o canal analóxico) de todas as cadeas de ámbito estatal (TVE1, TVE2, Antena 3, Telecinco, Cuatro, La Sexta), se ben coas vantaxes en calidade inherentes á tecnoloxía dixital. Tamén existen emisións de cadeas autonómicas de televisión nas comunidades onde o operador público así o decidiu, tamén con contidos simulcast.

Ademais existen dúas emisoras puramente dixitais de ámbito nacional, tras as concesións outorgadas polo Goberno tras concurso público no ano 2002, Net TV e Veo TV, que debido á escasa cobertura do sinal e, sobre todo, ao ínfimo parque instalado de receptores compatíbeis DVB-T, non emiten contidos propios por resultar economicamente inviábel ante unha audiencia potencial da orde de decenas de milleiros de espectadores. En certas comunidades autónomas o operador público emite, ademais do canal autonómico analóxico en simulcast, unha ou máis emisoras unicamente dixitais, aínda que de contidos moi limitados polos motivos económicos expostos.

España, que fora un dos países europeos pioneiros na investigación, probas e desenvolvemento da televisión dixital terrestre (con probas de campo e experiencias piloto desde polo menos 1995, co proxecto VIDITER desenvolvido por Retevisión e a Dirección Xeral de Telecomunicacións) encóntrase nestes momentos (ano 2005) cun mercado de TDT sen desenvolver, con escaso coñecemento por parte do público e sen iniciativas públicas nin privadas para o seu impulso. O chamado apagamento analóxico (a finalización por lei das emisións de TV analóxica) mantíñase no ano 2012, e ninguén confiaba en que para entón puidese ter lugar a migración da gran maioría dos terminais de TV á nova tecnoloxía.

A principios de 2005 o Goberno comeza a elaborar un novo Plano Técnico Nacional da Televisión Dixital Terrestre, coa intención de impulsar esta tecnoloxía nun mercado televisivo onde as emisoras de TV dixital por satélite (reducidas a Canal Satélite Dixital tras a adquisición da súa única competidora, Vía Dixital) e as redes de cable acaparan o mercado da televisión dixital, e a base instalada de receptores de TDT estímase nunhas decenas de milleiros, a maioría deles os que distribuíu Quero TV durante os seus escasos dous anos de existencia.

Plano Técnico Nacional de Televisión Dixital Terrestre

No consello de ministros do 29 de xullo de 2005 o Goberno aproba o texto do novo Plano Técnico Nacional da Televisión Dixital Terrestre [1]

De entre as medidas que contén o novo plan pódense salientar o adianto do apagamento analóxico desde o ano 2012 ao 3 de abril de 2010 (momento a partir do cal todas as emisións de TV terrestres haberán de realizarse mediante técnicas dixitais), e o aumento no número de emisoras de TDT durante o período transitorio que leve desde o momento presente até o apagón analóxico. Isto farase reutilizando as frecuencias libres tras a quebra de Quero TV, e reorganizando as actualmente dispoñíbeis, o que segundo os casos poderá permitir a presenza dun segundo múltiplex dixital de ámbito autonómico, e a de emisións de tipo DVB-H orientadas á recepción en dispositivos móbiles.

Durante o período transitorio até o apagón analóxico o operador público recibirá un múltiplex completo, así como un canal dixital noutro. Cada unha das emisoras privadas de ámbito estatal manterán o seu canal dixital actual, ao igual que Net TV e Veo TV. En ambos os casos poderán optar á concesión de novos canais se cumpren os requisitos que se estabelecen no novo Planp e as súas propostas son aceptadas.

Tras o apagón analóxico o operador público RTVE recibirá dous múltiplex completos, e cada unha das emisoras privadas un múltiplex completo, mentres que cada comunidade autónoma terá a posibilidade de xestionar dous múltiplex completos no seu ámbito xeográfico.

Outros feitos salientábeis que contén o Plano recentemente aprobado son os seguintes:

• A obrigación de emitir un mínimo de 4 canais por cada múltiplex, salvo que o múltiplex o explote integramente un mesmo operador, e neste caso poderá emitir o número que desexe sempre que a calidade de imaxe e son cumpra os requisitos, o que permitiría a emisión de televisión de alta definición (HDTV).
• A limitación ao 20% da capacidade máxima do múltiplex da ocupación do mesmo en transmisión de contidos distintos á propia TV, como poden ser aplicacións interactivas, datos ou actualizacións de software para os receptores.
• Para os novos canais dixitais que se poidan solicitar por parte dos actuais operadores, o compromiso de divulgar a TDT entre as súas audiencias, emitir contidos novedosos distintos aos emitidos en analóxico, emisión de contidos en diversos idiomas e con subtítulos, o desenvolvemento de servizos interactivos etc.
• Obriga de aumentar a cobertura territorial e de poboación atinxida polas sinais de TDT para todos os operadores, tanto públicos como privados, até atinxir o 80% da poboación ao finalizar o ano 2005, o 90% da poboación ao finalizar 2008, e o 95% da poboación (o 98% no caso de RTVE) no momento de levar a cabo o apagón analóxico.

Véxase tamén

Outros artigos

• Egatel Empresa galega fabricante de emisores de TDT
• Retegal Operador galego de transmisión de sinais TDT

Ligazóns externas

• Oficina Técnica da Televisión Dixital Terrestre de Galicia
• Vídeo da conferencia de Xulio Fernández Hermida, Que é a TDT e que posibilidades da ós Usuarios
• Sintonizador TDT (en castelán)
• Mundoplus.tv: Televisión dixital terrestre en España, actualidade e completa informaciónArquivado 07 de marzo de 2005 en Wayback Machine. (en castelán)
• Novas diarias sobre TDT en España, foros de participacion e información técnica (en castelán)
• Información sobre a TDT e foros para resolver dúbidas (en castelán)
• TDT1: Directorio con todos os canais TDT ordenados por provincias (en castelán)
• Portal informativo sobre a televisión dixital terrestre en España (en castelán)
• Lista de canles de televisión dixital terrestre en España^{[Ligazón morta]} (en castelán)