Willem Kes: verschil tussen versies
iets zwakker geformuleerd: stilte tijdens concerten was toen een opkomende trend, die Kes hoogstens als een van de eersten in Nederland toepaste |
verwijst nu naar schouwburg in Hoorn |
||
| Regel 3: | Regel 3: | ||
'''Willem Kes''' ([[Dordrecht (Nederland)|Dordrecht]], [[16 februari]] [[1856]] – [[München]], [[22 februari]] [[1934]]) was een [[Nederland]]s [[violist]], [[dirigent]] en [[componist]]. Hij was de eerste dirigent van het [[Koninklijk Concertgebouworkest|Concertgebouworkest]]. |
'''Willem Kes''' ([[Dordrecht (Nederland)|Dordrecht]], [[16 februari]] [[1856]] – [[München]], [[22 februari]] [[1934]]) was een [[Nederland]]s [[violist]], [[dirigent]] en [[componist]]. Hij was de eerste dirigent van het [[Koninklijk Concertgebouworkest|Concertgebouworkest]]. |
||
Kes was van [[1876]] tot zijn benoeming in [[1888]] bij het Concertgebouworkest, dirigent bij de [[Parkschouwburg]] in [[Amsterdam]]. Bij zijn aantreden stelde het muziekleven in Nederland nog niet veel voor. [[Johannes Brahms]] schijnt in [[1879]] eens gezegd te hebben dat in Amsterdam leuke mensen woonden, maar slechte muzikanten. |
Kes was van [[1876]] tot zijn benoeming in [[1888]] bij het Concertgebouworkest, dirigent bij de [[Parkschouwburg (Amsterdam)|Parkschouwburg]] in [[Amsterdam]]. Bij zijn aantreden stelde het muziekleven in Nederland nog niet veel voor. [[Johannes Brahms]] schijnt in [[1879]] eens gezegd te hebben dat in Amsterdam leuke mensen woonden, maar slechte muzikanten. |
||
Kes bracht zijn muzikanten een strenge discipline bij. Wie te laat kwam op de repetities, kon rekenen op een boete en muzikanten die slecht speelden, moesten nablijven en in de directiekamer hun partijen instuderen. Ook eiste hij van het publiek stilte tijdens uitvoeringen, iets wat in die tijd nog niet algemeen was. Onder leiding van Kes groeide het Concertgebouworkest uit tot internationale bekendheid. Toen Kes in [[1895]] afscheid nam om bij het [[Royal Scottish National Orchestra|Scottish Orchestra]] in [[Glasgow]] in dienst te treden, speelde zijn opvolger [[Willem Mengelberg]] tijdens het afscheidsconcert als solist het pianoconcert van [[Franz Liszt]] in Es groot. Mengelberg kreeg zo de leiding over een zeer gedisciplineerd orkest, dat onder zijn leiding uitgroeide tot een van de beste orkesten ter wereld. |
Kes bracht zijn muzikanten een strenge discipline bij. Wie te laat kwam op de repetities, kon rekenen op een boete en muzikanten die slecht speelden, moesten nablijven en in de directiekamer hun partijen instuderen. Ook eiste hij van het publiek stilte tijdens uitvoeringen, iets wat in die tijd nog niet algemeen was. Onder leiding van Kes groeide het Concertgebouworkest uit tot internationale bekendheid. Toen Kes in [[1895]] afscheid nam om bij het [[Royal Scottish National Orchestra|Scottish Orchestra]] in [[Glasgow]] in dienst te treden, speelde zijn opvolger [[Willem Mengelberg]] tijdens het afscheidsconcert als solist het pianoconcert van [[Franz Liszt]] in Es groot. Mengelberg kreeg zo de leiding over een zeer gedisciplineerd orkest, dat onder zijn leiding uitgroeide tot een van de beste orkesten ter wereld. |
||
Versie van 21 apr 2014 22:42
Willem Kes (Dordrecht, 16 februari 1856 – München, 22 februari 1934) was een Nederlands violist, dirigent en componist. Hij was de eerste dirigent van het Concertgebouworkest.
Kes was van 1876 tot zijn benoeming in 1888 bij het Concertgebouworkest, dirigent bij de Parkschouwburg in Amsterdam. Bij zijn aantreden stelde het muziekleven in Nederland nog niet veel voor. Johannes Brahms schijnt in 1879 eens gezegd te hebben dat in Amsterdam leuke mensen woonden, maar slechte muzikanten.
Kes bracht zijn muzikanten een strenge discipline bij. Wie te laat kwam op de repetities, kon rekenen op een boete en muzikanten die slecht speelden, moesten nablijven en in de directiekamer hun partijen instuderen. Ook eiste hij van het publiek stilte tijdens uitvoeringen, iets wat in die tijd nog niet algemeen was. Onder leiding van Kes groeide het Concertgebouworkest uit tot internationale bekendheid. Toen Kes in 1895 afscheid nam om bij het Scottish Orchestra in Glasgow in dienst te treden, speelde zijn opvolger Willem Mengelberg tijdens het afscheidsconcert als solist het pianoconcert van Franz Liszt in Es groot. Mengelberg kreeg zo de leiding over een zeer gedisciplineerd orkest, dat onder zijn leiding uitgroeide tot een van de beste orkesten ter wereld.
Kes haalde vele vooraanstaande musici naar Amsterdam, zoals de violisten Pablo de Sarasate en Joseph Joachim en de pianist Eugen d'Albert en besteedde naast het Duitse repertoire ook veel aandacht aan Franse componisten.
Na zijn tijd in Schotland vertrok hij in 1898 naar Moskou. Kes sloot zijn muzikale carrière af in Koblenz, waar hij van 1905 tot 1926 directeur van het conservatorium en dirigent van de Musikverein was. Hij overleed op 78-jarige leeftijd in München.
Composities
Kes schreef voornamelijk werken voor orkest, kamermuziek en liederen. Het door Kes gehanteerde idioom is voornamelijk laat-romantisch. Naast eigen composities zijn van zijn hand ook een aantal manuscripten overgeleverd met bewerkingen en transcripties van werk van andere componisten.[1]