Luis Antonio de Francia
Luis Antonio de Francia | |||||
---|---|---|---|---|---|
1777 - 1789 ← Luis Francisco I de Borb�n-Conti (es) - Carlos Fernando de Artois (es) →
| |||||
Vida | |||||
Nacimientu | Versalles[1], calendario no especificado, se presume gregoriano (es) 6 d'agostu de 1775[1] | ||||
Nacionalidá | Francia | ||||
Muerte | Gorizia, 3 de xunu de 1844[2] (68 años) | ||||
Sepultura | Annunciation Parish Church (Nova Gorica) (en) | ||||
Familia | |||||
Padre | Carlos X de Francia | ||||
Madre | María Teresa de Saboya | ||||
Casáu con | María Teresa de Francia (1799 – )[3] | ||||
Hermanos/es |
| ||||
Pueblu | Casa de Borbón | ||||
Estudios | |||||
Llingües falaes | francés[2] | ||||
Oficiu | políticu, militar | ||||
Premios |
ver
| ||||
Graduación | almirante | ||||
Creencies | |||||
Relixón | Ilesia Católica | ||||
Luis Antonio de Francia (francés: Louis-Antoine de France; Versalles, 6 d'agostu de 1775 - Gorizia, Austria, 3 de xunu de 1844) foi'l postreru delfín de Francia ente 1824 y 1830, f�u primox�nitu de Carlos X y Mar�a Teresa de Saboya. A la so nacencia, el so t�u, el rei Lluis XVI de Francia, dio-y el t�tulu de duque d'Angoul�me.
Infancia, primer exiliu y Restauraci�n
[editar | editar la fonte]Naci� en 1775, f�u de Carlos Felipe de Borb�n, Conde d'Artois y hermanu menor del ent�s nuevu rei Lluis XVI y de Mar�a Teresa de Saboya.
Abandon� Francia colos sos padres en 1789, por cuenta de los acontecimientos revolucionarios y pas� gran parte de la so vida nel exiliu. Cas�se cola so prima hermana Mar�a Teresa de Francia con quien nun tuvo socesi�n, anque a�os m�s tarde la pareya cri� como f�u al so sobr�n Enrique de Artois, duque de Burdeos y conde de Chambord. Tornaron a Francia cuando cay�'l Primer Imperiu Franc�s (Napole�n I) y el so t�u Lluis XVIII xubi� al tronu.
Yera primu de Fernandu VII, y en 1823 encabez� l'ex�rcitu de los Cien Mil F�os de San Luis, unvi�u a Espa�a p'ayudar a Fernandu VII a restablecer la monarqu�a absoluta. La espedici�n nun atop� nenguna oposici�n militar importante, salvu a la de sitiar C�diz onde sali� victoriosu de la batalla de Trocadero, que favoreci� la finalizaci�n del Trieniu Lliberal espa�ol y la vuelta del absolutismu del rei Fernandu VII. Asina nel manifiestu del Puerto de Santa Mar�a, fech�u a 1 d'ochobre de 1823, que dirix� a D. V�ctor S�ez, el rei dic�a:
El mio augusto y am�u primu'l duque d'Angoul�me al mandu de un ex�rcitu valiente, vencedor en tolos mios dominios, sac�me de la esclavit� en que xim�a, restituy�ndome � los mios amaos vasallos, fieles y constantes.
Fernandu VII ufiert�-y el t�tulu de pr�ncipe de Trocadero y ufiert�-y el palaciu de Buenavista[4], ufiertes ambes que refug�'l duque d'Angoul�me,[5] diciendo nel casu del t�tulu que xulgaba que:[5]
"Un Fils de France est au dessus de cela"[5] (Un f�u de Francia taba percima d'eso)
De sigu�o nuna carta llevada al so primu per mediu de Louis Justin Marie de Talaru, embaxador de Lluis XVIII de Francia en Madrid, refartaba en t�rminos bien duros al monarca los escesos del so rein�u y encament�ba-y a redimilos, una vegada recuper�u'l poder absoluto.[6] Ente otros tuvo como menino al conde de Osmond, hermanu de la c�lebre memorialista Mme. de Boigne.
El 16 de setiembre de 1824, al xubir el so padre al tronu como Carlos X, convertir en delf�n de Francia, y por tanto herederu de la corona. El 30 de xunetu de 1830, nel �mbitu de la Revoluci�n de xunetu, Carlos X foi depuestu.[7] El 2 d'agostu de 1830, Carlos abdic� en Rambouillet los sos derechos en favor del so nietu'l duque de Burdeos, Enrique de Artois; minutos m�s tarde, Luis Antonio tami�n arrenunci� los sos derechos en favor de dichu duque.[8] Esto provoc� la divisi�n nos mon�rquicos legitimistas ente los que consideraben dicha abdicaci�n como nula (carlistes) y por tanto Carlos X siguir�a siendo'l rei llex�timu; y los que la consideraben v�lida (enriquistas), y por tanto, el so nietu Enrique ser�a'l rei llex�timu.[9][10][11][12]
Segundu exiliu y muerte
[editar | editar la fonte]La familia real hubo de colar al exiliu mientres el duque d'Orleans y Llugarteniente Xeneral del Reinu foi escoy�u poles C�mares y proclam�u rei de los franceses como Lluis Felipe I.
Al morrer el so padre Carlos X en Praga en 1836, una parte de los legitimistas consider�ron-y como nuevu rei col nome de Lluis XIX, por considerar inv�lides les abdicaciones de 1830. A pesar d'adoptar la xefatura de la Casa real y la titularid� de rei, calt�vose estrem�u de la pol�tica y empleg� el t�tulu de conde de Marnes.
Morri� nel exiliu en 1844. Ta soterr�u na cripta de la ilesia del monesteriu franciscanu de Kostanjevica (Nova Gorica, Eslovenia).
T�tulos, �rdenes y emplegos
[editar | editar la fonte]T�tulos
[editar | editar la fonte]- 6 d'agostu de 1775 - 16 de setiembre de 1814: La so Alteza Real Luis Antonio de Artois, f�u de Francia, duque d'Angoul�me. (Son Altesse Royale Louis Antoine d'Artois, fils de France, duc d'Angoul�me)
- 16 de setiembre de 1824 - 6 de payares de 1836: La so Alteza Real el delf�n de Francia. (Son Altesse Royale le dauphin de France)
- 2 d'agostu de 1830: La so Maxest� el rei de Francia y de Navarra (Sa Majest� Le roi de France et de Navarre )
- 6 de payares de 1836 - 3 de xunu de 1844: La so Maxest� Cristian�sima el rei de Francia y Navarra. (Sa Majest� Tr�s Chr�tienne Le roi de France et Navarre). Prefiri� usar el t�tulu de inc�gnito conde de Marnes[Nota 1].
�rdenes
[editar | editar la fonte]- 27 de mayu de 1787: Caballeru de la Orde del Esp�ritu Santu.[13] (Capiya del Palaciu de Versalles)
- 27 de mayu de 1787: Caballeru de la Orde de San Miguel.[13] (Capiya del Palaciu de Versalles)
- Caballeru gran cruz de la Orde de San Luis.[13]
- Categor�a:Grandes cruces de la Lex�n d'Honor Caballeru gran cruz de la Lex�n d'Honor.[13]
- Categor�a:Condecoraos cola Decoraci�n del Lliriu Condecor�u cola Decoraci�n del Lliriu.
- Condecor�u cola Decoraci�n del Brazalete de Burdeos.
Estranxeres
[editar | editar la fonte]- 1777-1789: Gran prior de Francia na Orde de San Xuan de Xerusal�n vulgo de Malta.
- 1814: Caballeru de la Orde del Tois�n d'Oru (Diploma N�870)[13][5] (Reinu d'Espa�a)
- Caballeru gran cruz de la Orde de Carlos III.[5][13] (Reinu d'Espa�a)
- Condecor�u cola Banda de los Tr�s �rdenes.[14] (Reinu de Portugal)
- Caballeru de la Orde de l'�guila Negra. (Reinu de Prusia)
- 1823: Caballeru gran cruz de la Orde Militar de Mar�a Teresa.[13][15][5] (Imperiu Austriacu)
- Caballeru de la Orde de San Jenaro.[13] (Reinu de les Dos Sicilies)
- Categor�a:Caballeros grandes cruces de la Real Orde de San Fernando del M�ritu Caballeru gran cruz de la Real Orde de San Fernando y del M�ritu Real Orde de San Fernando del M�ritu.[13][16] (Reinu de les Dos Sicilies)
- Caballeru de la Orde de San Andr�s .[13] (Imperiu Rusu)
- Caballeru de primer clase de la Orde de San Jorge.[13] (Imperiu Rusu)
- Caballeru de la Orde de la Corona d'Arruda. (Reinu de Saxonia)
Predecesor: Luis Carlos de Francia |
Delf�n de Francia 1824 - 1830 |
Socesor: Fernando Felipe d'Orleans (como Pr�ncipe Real de Francia) |
Predecesor: Apost�u ente Carlos X y Enrique de Artois (Enrique V) |
Pretendiente al tronu de Francia (como Lluis XIX de Francia) 1836-1844 Apost�u con Enrique de Chambord (Enrique V) |
Socesor: Enrique de Artois (como Enrique V) |
Predecesor: Luis Francisco de Borb�n, pr�ncipe de Conti |
Gran prior de Francia de la Orde de San Juan vulgo de Malta 1777 - 1789 |
Socesor: Carlos Fernando de Artois, duque de Berry |
Notes
[editar | editar la fonte]- ↑ Ye de notar que finalmente esti títulu de conde de Marnes, acabó siendo'l títulu que los gobiernos que reconocíen al so primu Lluis Felipe acabaron imponiéndolu. Por casu pa la corte de Viena yera Seine Königliche Hoheit Ludwig Anton von Bourbon, Graff von Marne, esto ye, La so Alteza Real Luis Antonio de Borbón (Notése que nun se-y apela yá col de Francia), conde de Marne. (Vease'l Hof- und Staats-Schematismus des Österreichischen Kaiserthumes de 1834)
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ 1,0 1,1 «Q49409096» (en rusu). Encyclopedic lexicon. Volume II, 1835.
- ↑ 2,0 2,1 Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 12542166t. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
- ↑ «Q49409096» (en rusu). Encyclopedic lexicon. Volume II, 1835.
- ↑ (1831) Fac-simile de trois lettres autographes: de Charles X (alors Monsieur), addressée à son fils, après son départ pour Bayonne en qualité de généralissime de l'armée d'Espagne; du duc d'Angoulême au roi d'Espagne Ferdinand VII; du roi d'Espagne au duc d'Angoulême. Suivies de quel ques fragmens curieux également autographes. Extrait de la correspondance secrète, familière et politique d'ente tous les personnages, rois, princes, ambassadeurs, ministres et généraux français et étrangers qui ont participé à la Guerre d'Espagne de 1823 (en francés). chez Dondy-Dupré père et fils. Consultáu'l 6 de payares de 2017.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Pinoteau, Hervé (1 de xineru de 1983). Etat de l'Ordre du Saint-Esprit en 1830 ; et, La survivance des ordres du roi (en francés). Nouvelles Editions Llatines. ISBN 9782723302135. Consultáu'l 9 de mayu de 2017.
- ↑ Duvergier de Hauranne, Prosper (1857). Michel Lévy Frres: Histoire du gouvernement parlementaire en France, 1814-1848reference (en francés), páx. 221. Consultáu'l 3 d'agostu de 2013.
- ↑ Haydn, Joseph (1844). Bradbury y Evans: Dictionary of dates, and universal reference, segunda (n'inglés), páx. 221. Consultáu'l 24 de xineru de 2010.
- ↑ Blancs, Louis (1848). «Chapter VIII», History of ten years, 1830-1840, Vol I, traductor: Walter K. Kelly (n'inglés), Filadelfia: Ed. Lea & Blanchard, páx. 214. Consultáu'l 24 de xineru de 2010.
- ↑ (2011) Dictionnaire de la Contre-Révolution (en francés). EDI8, páx. 253. ISBN 9782262037918.
- ↑ BECQUET, Hélène (2012). Marie-Thérèse de France: L'orpheline du temple (en francés). EDI8, páx. 177. ISBN 9782262039561.
- ↑ Xible de Ventavon, Jean (1989). «Capitre troisème: les chefs de la maison de France ou de Bourbon de Charles X a Jacques II/Henry VI», La légitimité des lys et le duc d'Anjou (en francés). Fernand Lanore, páx. 94-95. ISBN 9782851570604.
- ↑ (1852) The Men of the time: or, Sketches of living notables ... (n'inglés). Redfield, páx. 143.
- ↑ 13,00 13,01 13,02 13,03 13,04 13,05 13,06 13,07 13,08 13,09 13,10 «Almanach royal... : présenté à Sa Majesté par Testu» (1 de xineru de 1830). Consultáu'l 23 de febreru de 2017.
- ↑ «Almanach royal... : présenté à Sa Majesté par Testu» (1 de xineru de 1830). Consultáu'l 23 de febreru de 2017.
- ↑ (1 de xineru de 1834) Hof- und Staats-Schematismus des Österreichischen Kaiserthumes: 1834, 1 (n'alemán). Consultáu'l 21 d'abril de 2017.
- ↑ (Stato), Napoli (1841). Almanacco reale del Regno delle Due Sicilie: per l'anno .... 1841 (n'italianu). Stamp. Reale. Consultáu'l 28 d'avientu de 2017.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]