Palaciu del Louvre
- Pal muséu y les sos coleiciones, vease Muséu del Louvre.
El Palaciu del Louvre (en franc�s: Palais du Louvre), na vera derecha del Sena en Par�s, ye un antiguu palaciu real asiti�u ente los xardinos de les Tuller�as y la ilesia d'Ilesia de Saint-Germain-l'Auxerrois de Par�s. Los sos or�xenes remontar al periodu medieval, y la so actual estructura evolucion� n'etapes dende'l sieglu XVI.
El Louvre toma'l so nome de la pallabra franca leovar o leower, que quer�a dicir llugar fortific�u, seg�n l'historiador franc�s Henri Sauval (1623-1676). Foi la sede real del poder en Francia, hasta que Lluis XIV treslladar a Versalles en 1682, llev�ndose a encomalo el gobiernu con �l; el Louvre foi la sede formal del gobiernu hasta'l final del Antiguu R�xime en 1789. Dende ent�s allug�'l c�lebre Mus�u del Louvre seg�n dellos departamentos gubernamentales.
Descripci�n del palaciu actual
[editar | editar la fonte]El complexu
[editar | editar la fonte]
L'actual palaciu del Louvre ye un complexu d'ales y pabellones en cuatro niveles principales que, anque paez unific�u, ye la resultancia de munches fases de construcci�n, camb�u, destrucci�n y restauraci�n. El Palaciu ta asiti�u na vera derecha del r�u Sena ente la Rue de Rivoli al norte y el Quai Francois Mitterand (enantes el Quai du Louvre) al sur. Al oeste ta'l Jardin des Tuileries y, al este, la Rue de l'Amiral de Coligney cola Columnata de Perrault, la so fachada arquitect�nicamente m�s famosa, creada por Claude Perrault) y la Place du Louvre. El complexu ocupa alredor de 40 hect�rees (400.000 m�) y forma dos grandes cuadril�teros que zarra dos grandes patios: la Cour Carr�e (�Patiu Cuadr�u�), acabada con Napole�n I, y la m�s grande Cour Napol�on (�Patiu de Napole�n�), cola Cour du Carrousel (�Patiu del Carrusel�), al oeste, construy�u por Napole�n III. La Cour Napol�on y la Cour du Carrousel t�n dixebraos pela cai llamada Place du Carrousel.
El complexu del Louvre puede estremase ente'l �Viejo Louvre�: los pabellones medieval y renacentista y ales qu'arrodiaben la Cour Carr�e, seg�n la Grande Galerie (�Gran Galer�a�) que s'estend�a al oeste a lo llargo de la vera del Sena; y el �Nuevu Louvre�: aquellos pabellones del sieglu XIX y ales que s'estend�en a lo llargo de los llaos norte y sur de la Cour Napol�on xunto coles sos estensiones al oeste (al norte y al sur de la Cour du Carrousel) que yeren orixinariamente parte del diba tiempu desapaec�u Palais des Tuileries (Palaciu de les Tuller�as).
Alredor de 51.615 m� nel complexu palaciegu t�n dedicaos a espaciu d'esposici�n. El complexu ye tan vastu qu'unu puede visitalo acald�a a lo llargo d'una selmana y nun ser capaz aun as� d'echar una simple mirada a lo espuesto.
El �Viejo Louvre�
[editar | editar la fonte]El Viejo Louvre ocupa'l llugar de la fortaleza del sieglu XII del rei Felipe Augusto, tami�n llam�u'l Louvre. Los sos cimientos pueden vese nel nivel inferior como'l departamentu del �Louvre medieval�. Esta estructura foi afarada en 1546 pol rei Francisco I en favor d'una residencia real m�s grande que foi a�ad�u por casi cualquier monarca franc�s posterior. El rei Lluis XIV, quien moraba nel Louvre hasta que s'abandon� en favor de Versalles en 1678, complet� la Cour Carr�e, que foi cerr�u del llau de la ciud� por aciu una columnata. El Viejo Louvre ye un cuadril�teru d'aproximao 160 metros nun llau consistiendo en 8 ailes (ales) que t�n articulaos por 8 pavillons (pabellones). A partir de la esquina noroeste y movi�ndose nel sent�u de les manes del rel�, los pabellones consisten de los siguientes: Pavillon de Beauvais, Pavillion de Marengo, Pabell�n nord�s, Pabell�n central, Pabell�n sureste, Pavillon des Arts, Pavillon du Roi, y Pavillon Sully (enantes, Pavillon de l'Horloge). Ente'l Pavillon du Roi y el Pavillon Sully ye'l Aile Lescot (�Ala Lescot�): construy�u ente 1546 y 1551, ye la parte m�s antigua de les elevaciones esternes visibles y yera importante nel asentamientu del molde pal posterior clasicismu arquiteut�nicu franc�s. Ente'l Pavillon Sully y el Pavillon de Beauvais ta'l Aile Lemercier (�Ala Lemercier�): construy�u en 1639 por Lluis XIII y el cardenal Richelieu, ye una estensi�n sim�trica de l'ala de Lescot nel mesmu estilu renacentista. Con �l, balt�ronse les �ltimes muertes esternes del Louvre medieval.
El �Nuevu Louvre�
[editar | editar la fonte]El �Nuevu Louvre� ye'l nome que se da de cutiu a los pabellones y ales qu'ampl�en el Palaciu a lo llargo d'alredor de 500 metros escontra l'oeste nos llaos septentrional (Napole�n I y Napole�n III) y meridional (Napole�n III) de la Cour Napol�on y Cour du Carrousel. Foi Napole�n III quien finalmente conect�'l Palaciu de les Tuller�as col Louvre na d�cada de los a�os 1850, llogrando asina finalmente'l Grand Dessein (�Gran Dise�u�) orixinalmente visionado por Enrique IV nel sieglu XVI. Esta consumaci�n nam�i dur� unos pocos a�os, sicas�, pos les Tuller�as fueron amburaes nel a�u 1871 y finalmente dafechu afar�u en 1882.
El miembru septentrional del nuevu Louvre ta form�u por (d'este a oeste) tr�s grandes pabellones a lo llargo de la Rue de Rivoli: Pavillon de la Bibliotheque, Pavillon de Rohan y Pavillon de Marsan. Nel interior (parte del patiu) del Pavillon de la Bibliotheque hai tres pabellones; Pavillon Colbert, Pavillon Richelieu y Pavillon Turgot; estos pabellones y les sos ales definen tres patios secundarios, d'este a oeste: Cour Khorsabad, Cour Puget y Cour Marly.
El llau meridional del Nuevu Louvre consiste (d'este a oeste) de cinco grandes pabellones a lo llargo del Quai Francois Mitterand (y la vera del Sena): el Pavillon de la Lesdiguieres, Pavillon des Sessions, Pavillon de la Tremoille, Pavillon des Etats y Pavillon de Flore. Como nel llau septentrional, tres pabellones interiores (llau del interior): Pavillon Daru, Pavillon Denon y Pavillon Mollien y les sos ales definen tres patios m�s subsidiarios: Cour du Sphinx, Cour Viconti y Cour Lefuel.
Por motivos de cencellez, nos mpas tur�sticos del mus�u, el brazu norte del �Nuevu Louvre�, el llau sur del mesmu y el �Viejo Louvre� ll�mense l'Ala Richelieu�, l'Ala Denon� y l'Ala Sully�, respeutivamente. Esto dexa al visitante casual evitar (hasta ciertu puntu) perdese totalmente nel confusu conxuntu de nomes d'ales y pabellones.
El Pavillon de Flore y el Pavillon de Marsan, nel extermo m�s occidental del Palaciu (brazos sur y norte, respeutivamente), fueron destruy�os cuando la Tercer Rep�blica afar� les vecines Tuller�as, pero darr�u restaur�ronse a partir de 1874. El Flore sirvi� ent�s como'l modelu pa la renovaci�n del Marsan.
Un vastu complexu soterra�u d'oficines, tiendes, espacios d'esposici�n, �rees d'almacenamientu y d'aparcamientu, seg�n un auditoriu, una terminal d'autobuses tur�sticos y una cafeter�a, fueron construy�os per debaxo de los patios centrales del Louvre de la Cour Napol�on y la Cour du Carrousel pal proyeutu Gran Louvre� de Francois Mitterand (1981-2002). La entrada a nivel del terr�n a esti complexu asitiar nel centru de la Cour Napol�on y ta cubiertu pola destacada pir�mide de fierro y cristal (1989) dise�ada pol arquiteutu estauxunidense I.M. Pei.
Historia
[editar | editar la fonte]Periodu medieval
[editar | editar la fonte]Fortaleza
[editar | editar la fonte]El Palais du Louvre foi nel so orixe construy�u como una fortaleza, construyida nel sieglu XII pol rei Felipe Augusto xunto col primer recintu murario de la ciud� pa defender les veres del r�u Sena contra los invasores del norte.[1] La fortaleza ten�a nel so centru una torre cil�ndrica: el Donjon, o Torre del Homenaxe. Descubrimientos arqueol�xicos de la fortaleza orixinal son angua�o parte de la esposici�n Louvre Medieval na ala Sully del mus�u.
La fortaleza de Felipe Augusto de 1190 nun yera una residencia real sin�n un arsenal de tama�u significativu qu'entend�a un cuadril�teru con foso (de 78 por 72 metros) con bastiones arrondaos en cada esquina, y nel centru de los murios septentrional y occidental. Torres defensives flanqueadas per estreches puertes nes par�s sur y este. Nel centru d'esti conxuntu hab�a una torre del homenaxe, la Grosse Tour (de 15 metros de di�metru y 30 m d'altu). Dos edificios interiores colindaban coles par�s esteriores nos llaos occidental y meridional.[2]
Residencia real
[editar | editar la fonte]El Louvre foi anov�u frecuentemente a lo llargo de la Ed� Media. Baxu Lluis IX a mediaos de los a�os 1200, el Louvre convertir en sede de la tesorer�a real. El castiellu llueu tuvo una funci�n doble: am�s del so papel proteutor, convertir nuna de les residencies del rei y de la corte, xunto col castiellu de Vincennes, l'Hotel Saint-Pol nel Marais y el palaciu de la �le de Citar.
La fortaleza foi ampliada y enguapecida nel sieglu XIV por Carlos V, faciendo d'�l la residencia real m�s c�lebre na Europa de la so d�mina. Carlos V empez� l'ampliaci�n del Louvre en 1358, pero la so obra qued� arruinada nel cursu de la Guerra de los Cien A�os y balt�u nos a�os 1500 por Francisco I, pa faer sitiu a una nueva estructura construyida n'estilu renacentista.[1]
Periodu renacentista
[editar | editar la fonte]A partir del a�u 1546, dempu�s de volver del so cautiverio n'Espa�a, el rei Francisco I de Francia empleg� al arquiteutu Pierre Lescot y al escultor Jean Goujon pa esaniciar la torre del homenaxe y modernizar el Louvre por que se convirtiera nun palaciu d'estilu renacentista.[3][4] Lescot trabayara primeramente nos castiellos del valle del Loira y foi adopt�u como l'arquiteutu del proyeutu. El nuevu taba form�u por un patiu cuadr�u, cola ala principal dixebrada por una escalera central, y les dos ales de los llaos entend�en un suelu. Lescot a�adi� un techu al cuartu del rei Enrique II (Pavillon du Roi) que s'estremaba del avez�u estilu con vigues, ya instal� la Salle des Caryatides, que presentaba cari�tides esculp�es basaes n'obres griegues y romanes.[5] L'historiador del arte Anthony Blunt referir a la obra de Lescot �como una forma de clasicismu franc�s, teniendo los sos propios principios y la so propia harmon�a�.[5] Francisco adquiri� lo que se convertir�a nel nucleu del conten�u del Louvre; les sos alquisiciones incluyeron la Mona Lisa de Leonardo da Vinci.[6]
La muerte de Francisco I en 1547, sicas�, atay�'l proyeutu de faer del Louvre una residencia real. L'arquiteutu Androuet du Cerceau tami�n trabay� nel Louvre.[7]
Foi la reina Catalina de M�dicis la qu'esboz�'l proyeutu pa faer del Louvre un gran palaciu. En 1564 Catalina dirix� la construcci�n d'un palaciu al oeste llam�u Palaciu de les Tuller�as, engarr�u al Louvre y los xardinos de la contorna.[3] El Palaciu cerraba l'estremu occidental del patiu del Louvre. Catalina ent�s entam� la restauraci�n de tol palaciu. El so arquiteutu Philibert de l'Orme empez�'l proyeutu, y foi reemplaz�u tres la so muerte en 1570 por Jean Bullant.
Dinast�a Borb�n y posterior
[editar | editar la fonte]
Los trabayos de Catalina de M�dicis siguir Enrique IV dempu�s de les guerres de relix�n que terminaron en 1589. Mientres el so rein�u (1589-1610), empez�'l so �Gran Dise�u� pa esaniciar los restos de la fortaleza medieval, p'ampliar la zona de la Cour Carr�e, y pa crear un enllaz ente'l Palaciu de les Tuller�as y el Louvre. La uni�n foi terminada al travi�s de la Grande Galerie polos arquiteutos Jacques Androuet de Cerceau y Louis M�tezeau.[8]
M�s d'un cuartu de milla de llargu y un centenar de pies d'anchu, esti gran agregu foi construy�u a lo llargo de la vera del Sena; nel tiempu del so acab�u yera l'edificiu m�s grande de la so clase nel mundu. Enrique IV, un promotor de les artes, convid� a cientos d'artistes y artesanos por que vivieren y trabayaren nes plantes inferiores del edificiu. Esta tradici�n sigui� mientres otros doscientos a�os hasta que Napole�n III acabar.
A principios de los a�os 1600, Lluis XIII balt� l'ala septentrional del Louvre medieval y reemplazar con una continuaci�n de l'ala Lescot. El so arquiteutu, Jacques Lemercier, dise�� y complet� l'ala en 1639 (darr�u conoc�u como'l Pavillon de l'Horloge, dempu�s de que se-y a�ader un rel� nel a�u 1857.)[8]
L'ala Richelieu tami�n foi construyida por Lluis XIII, l'edificiu foi per vegada primera abierta al p�blicu como un mus�u'l 8 de payares de 1793 mientres la Revoluci�n francesa.[1] Lluis XIII (1610-1643) acab� l'ala g�ei llamada l'ala Denon, qu'empez� Catalina de M�dicis en 1560. G�ei foi anovada como parte del programa de renovaci�n Gran Louvre�.
El Louvre sol Rei Sol
[editar | editar la fonte]En 1659, Lluis XIV promovi� una fase de construcci�n so los arquiteutos Le Vau y Andr� Le N�tre, y el pintor Charles Le Brun.[8][9] Le Vau supervis� la decoraci�n del Pavillon du Roi, el Grand Cabinet du Roi, una nueva galer�a pa quedar paralela a la Petite Gallerie y una capiya. Le N�tre redise�� el xard�n de les Tuller�as n'estilu franc�s, que fueren creaos en 1564 por Catalina de M�dicis n'estilu italianu; y Le Brun decor� la Galerie d'Apollon. Un comit� d'arquiteutos propunxeron la Columnata de Perrault; l'edificiu empezar en 1668 pero nun acab� hasta'l sieglu XIX.[8][10]
Encarg�u por Lluis XIV, l'ala oriental del arquiteutu Claude Perrault (1665-1680), rematada por una balaustrada italiana inflexible xunto col so distintivamente tey�u planu non franc�s, foi un apartamientu radical de l'arquiteutura francesa. El so severu dise�u foi escoy�u en llugar d'un dise�u proporcion�u pol gran arquiteutu italianu Bernini, que viaxara a Par�s espec�ficamente pa trabayar nel Louvre. Perrault treslladara al arquiteutu romanu Vitrubio al franc�s. Agora les columnes pareadas r�tmicamente de Perrault formaron una columnata en solombres con una entrada d'arcu triunfal con front�n alzada sobre una base alta, m�s bien defensiva, nun estilu barrocu italianu qu'apurrió modelos pa grandes edificios n'Europa y Estaos Xuníos mientres sieglos. El Muséu Metropolitanu na ciudá de Nueva York, por casu, reflexa'l diseñu del Louvre de Perrault.
La construcción del Palaciu de Versalles, entainada sol reináu de Lluis XIV, fixo que'l Louvre quedara sacupáu pola familia real en 1678. El Palaciu del Louvre convertir nuna galería d'arte.[11] Por ello instaláronse nél, yá nel sieglu XVIII, l'Academia Francesa y dempués les restantes academies. Ellí celebráronse esposiciones añales de la Real Academia de Pintura y Escultura.
Obres posteriores
[editar | editar la fonte]Tres la Revolución francesa qu'implicó l'abolición de la monarquía, el Palaciu del Louvre foi destináu (por decretu de mayu de 1791) a funciones artístiques y científiques, concentrándose nél al añu siguiente les coleiciones de la corona. Parte del Louvre abrir por primer vegada al públicu como muséu'l 8 de payares de 1793. Ésta yera una solución lóxica, habida cuenta de que taba ocupáu poles academies y porque, yá en 1778, ellaborárase'l proyeutu d'utilizar la so Gran Galería como pinacoteca. Lo novedoso de la midida foi que se nacionalizaban bienes de propiedá real, y que l'accesu yera llibre pos nun se llindaba al públicu cultu nin se regulaba por aciu visites alcordaes, como sí asocedía nos Uffizi y nel Muséu del Prado mientres los sos primeros años.
En 1806 empezó la construcción del Arcu de Trunfu del Carrusel, asitiáu ente les dos ales occidentales, encargáu pol emperador Napoleón I pa conmemorar les sos victories militares, diseñáu pol arquiteutu Charles Percier, coronáu por una cuadriga esculpida pol barón François Joseph Bosio, y termináu en 1808.
El Louvre entá tuvo más añadíos obra de Napoleón III. La nueva ala de 1852-1857, polos arquiteutos Louis Visconti y Hector Lefuel, representa la versión del Segundu Imperiu del neobarrocu, llenu de detalles y cubiertu d'escultures.
L'edificiu del Louvre tuvo xuníu al palaciu de les Tullerías (la traducción correuta ye Palaciu de Texer) formando un solu conxuntu hasta 1871, cuando esti postreru foi destruyíu nos fechos de la Comuña de París. L'estremu occidental del patiu del Louvre permaneció abiertu de magar, formando'l Patiu d'honor. Les ayalgues artístiques de les Tullerías perder na quema del palaciu, que les sos ruines fueron baltaes. El continuu embellecimiento y espansión del Louvre siguieron a lo llargo de 1876.
El «Gran Louvre» y les Pirámides
[editar | editar la fonte]El Palaciu del Louvre actual ye una estructura casi rectangular, compuesta del Patiu Cuadráu (la Cour Carrée) y dos ales qu'envolubren a la Cour Napoléon al norte y al sur. Nel corazón d'esti complexu atopa la Pirámide del Louvre, sobre'l centru de visitantes. El muséu ta estremáu en tres ales: l'Ala Sully al este, que contién la Cour Carrée y les partes más antigües del Louvre; l'Ala Richelieu al norte y l'Ala Denon que llenda col Sena al sur.
L'enorme muséu, que les sos sales y pasiellos marquen un percorríu de dellos quilómetros, foi sometíu a una ambiciosa modernización na década de 1980. En 1983, el presidente francés François Mitterrand propunxo'l plan Grand Louvre p'anovar l'edificiu y treslladar el Ministeriu de Facienda fora, dexando esposiciones per tol edificiu. El so elementu más visible foi la pirámide de cristal. Foi diseñada pol arquiteutu Ieoh Ming Pei ya inaugurada el 15 d'ochobre de 1988 pa centralizar l'accesu de los visitantes, que baxen por ella a un recibidor soterrañu pol que s'apuerta a les diverses ales del muséu. Revesosu de primeres, convirtióse nun monumentu parisín arquiteutónicu. La segunda fase del plan Grand Louvre, La Pyramide Inversée (La pirámide invertida), foi terminada en 1993. En 2002, el númberu de visitantes doblárase con al respective de la dómina anterior.
A pesar de tal modernización, dellos sectores del Louvre siguíen ocupaos por organismos públicos, y namái en fecha recién se desallugaron y afixeron como sales d'esposición. En marzu de 2004 anuncióse l'apertura d'una nueva ala dedicada al arte del Islam. Pal so diseñu convocó un concursu internacional en 2005. Inaugurar nel 2008, con una inversión de 50 millones d'euros.
_Panorama_3004.jpg)
Referencies
[editar | editar la fonte]- ↑ 1,0 1,1 1,2 «The Louvre: One for the Ages» (inglés) (2008). Archiváu dende l'orixinal, el 2019-02-19. Consultáu'l 29 de setiembre de 2008.
- ↑ «The History of the Louvre: From Château to Museum» (inglés) (2008). Archiváu dende l'orixinal, el 24 de setiembre de 2008. Consultáu'l 29 de setiembre de 2008.
- ↑ 3,0 3,1 Mignot, pp. 34, 35
- ↑ Sturdy, p. 42
- ↑ 5,0 5,1 Blunt, p. 47
- ↑ Chaundy, Bob (2006-09-29). Faz of the Week. BBC. http://news.bbc.co.uk/2/hi/uk_news/magazine/5392000.stm. Consultáu'l 5 d'ochobre de 2007.
- ↑ «Palais du Louvre» (inglés) (2008). Consultáu'l 29 de setiembre de 2008.
- ↑ 8,0 8,1 8,2 8,3 Mignot, p. 39
- ↑ Baedeker, pp. 87-89
- ↑ Edwards, p. 198
- ↑ Clerkin, Paul (22008). «Palais du Louvre, Paris» (inglés). Archiseek.com. Consultáu'l 29 de setiembre de 2008.
Referencies
[editar | editar la fonte]- Mesqui, Jean (1997). Chateaux-forts et fortifications en France. París: Flammarion, páx. 493 pp. ISBN 2080122711.
- Baedeker, Karl (1891). Paris and Environs: With Routes from London to Paris; Handbook for Travellers. K. Baedeker.
- Blunt, Anthony; Beresford, Richard (1999). Art and architecture in France, 1500-1700. New Haven Connecticut: Yale University Press. ISBN 0-300-07748-3.
- Pitt, Leonard. Walks Through Lost Paris: A Journey Into the Heart of Historic Paris. Shoemaker & Hoard. ISBN 978-1-59376-103-5.
Enllaces esternos
[editar | editar la fonte]
Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Palaciu del Louvre.- Base de datos del Ministeriu de Cultura sobre'l Louvre (en francés)
- Semeyes nel Ministeriu de Cultura
- Una visita virtual al Louvre
- Vista panorámica de la pirámide y de la Cour Napoléon (enllaz rotu disponible n'Internet Archive; ver l'historial y la última versión).
| Control d'autoridaes |
|
|---|
Datos: Q1075988- Multimedia: Palais du Louvre