پرش به محتوا

خربزه ایرانی

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
خربزه ایرانی که در میان مردم محلی معروف است به خربزه مشهدی.

خَربُزه ایرانی یا خربزه گیاهی از تیره کدوییان که میوه‌اش درشت و شیرین و آب‌دار است. بوتهٔ آن کوتاه و ساقه‌هایش روی زمین می‌خوابد. خربزه گیاهی از خانوادهٔ Cucurbitaceae با نام علمی Cucumis melo var.inodorus است. خربزه جزو صیفی‌جات به‌شمار می‌آید.

خربزه دارای مقدار زیادی ویتامین A,C و سلولز است. به‌طورکلی، خانوادهٔ خربزه شامل انواع گرمک و طالبی نیز می‌شود که البته این دو نوع کم‌آب‌تر و شیرینی کمتری نسبت به خربزه دارند. معمولاً هرچه رنگ خربزه زرد تیره مایل به نارنجی و خطوط سفید رنگ روی آن بیشتر باشد، شیرین‌تر است.

نحوه و محل کاشت خربزه

[ویرایش]

توصیه شده‌است که این گیاهان بر ردیف‌هایی از برآمدگی‌های خاکی و به صورت گروهی یا دسته‌ای کاشته شود. کاشت به صورت جوی و پشته‌او توسط بذر یا نشا انجام می‌شود.

خربزه حاوی مقدار زیادی ویتامین A , C , E, K و همچنین آهن و روی است. خربزه در درمان سنگ کلیه و بیماری‌های مثانه و مجاری ادرار مفید است.[۱]

نگارخانه

[ویرایش]

جستارهای وابسته

[ویرایش]


پانویس

[ویرایش]
  1. خواص خربزه بایگانی‌شده در ۶ سپتامبر ۲۰۱۸ توسط Wayback Machine

منابع

[ویرایش]
  • سیستماتیک گیاهی، جلد ۱.