قانون خدمت پزشکان و پیراپزشکان
قانون خدمت پزشکان و پیراپزشکان قانونی مربوط به فارغالتحصیلان رشتههای پزشکی است که اولین بار در دوره دوم مجلس شورای اسلامی با عنوان «قانون مربوط به خدمت پزشکان و پیراپزشکان» مورخ ۳۰ فروردین ۱۳۶۷ تصویب شد، سپس در ۱۳ مرداد ۱۳۷۰ در دوره سوم مجلس موادی از آن اصلاح شد[۱] و در تاریخ ۱۲ اردیبهشت ۱۳۷۵ قانون فعلی در دوره چهارم مجلس شورای اسلامی به تصویب رسید.[۲][۳]
طرح اجباری
[ویرایش]یکی از اهداف اصلی قانون خدمت پزشکان و پیراپزشکان «طرح اجباری» است، که فارغالتحصیلان علوم پزشکی باید پس از پایان تحصیلات، جهت دریافت مدرک و ادامه تحصیل تا ۲۴ ماه طبق نظر وزارت بهداشت به آن مشغول شوند.[۲] محل انجام این طرح معمولاً مناطق دورافتاده تعیین میشود.
رشتههای شامل طرح اجباری
[ویرایش]در حال حاضر ۱۸ رشته باید پس از فارغالتحصیلی به طرح اجباری اعزام شوند. این رشتهها عبارتند از:[۴]
- پزشکی
- دندانپزشکی
- داروسازی
- پرستاری
- علوم آزمایشگاهی
- تکنولوژی پرتوشناسی
- تکنولوژی اتاق عمل
- هوشبری
- فوریتهای پزشکی پیش بیمارستانی
- مامایی
- بهداشت عمومی
- بیناییسنجی
- شنواییشناسی
- کاردرمانی
- گفتاردرمانی
- فیزیوتراپی
- فناوری اطلاعات سلامت
- علوم تغذیه
در این میان رشتههای مامایی، بهداشت عمومی، بیناییسنجی، شنواییشناسی، کاردرمانی، گفتاردرمانی، فیزیوتراپی، فناوری اطلاعات سلامت و علوم تغذیه از اول آبانماه ۱۴۰۲ شامل این طرح قرار گرفتهاند.[۵]
خودکشی پزشکان
[ویرایش]طبق گفته معاون آموزشی و پژوهشی سازمان نظام پزشکی، در سال ۱۴۰۲ حداقل ۱۶ دستیار پزشکی یا پزشک مشغول به طرح در ایران به زندگی خود پایان دادند.[۶] این آمار در سالهای ۱۴۰۰ و ۱۴۰۱ حداقل سیزده مورد بوده است. علت این خودکشیها، مشکلاتی چون مسائل معیشتی و حقوق پایین، فرسودگی شغلی و شرایط نامناسب محل زندگی و ناامیدی از آینده عنوان شده است.[۷][۸][۹][۱۰]
خودکشی پرستو بخشی، پزشک متخصص قلب و عروق در فروردین ۱۴۰۳ باعث توجه افکار عمومی به شرایط کاری پزشکان مشمول طرح اجباری شد.[۱۱][۱۲]
جستارهای وابسته
[ویرایش]منابع
[ویرایش]- ↑ «قانون مربوط به خدمت پزشکان و پیراپزشکان مصوب ۱۳۷۰/۰۱/۳۰ مجلس شورای اسلامی». سامانه ساعد، دیوان عدالت اداری. دریافتشده در ۳۰ مارس ۲۰۲۴.[پیوند مرده]
- ↑ ۲٫۰ ۲٫۱ «قانون مربوط به خدمت پزشکان و پیراپزشکان». مرکز پژوهشهای مجلس شورای اسلامی. ۱۲ اردیبهشت ۱۳۷۵. بایگانیشده از اصلی در ۳ فوریه ۲۰۲۰. دریافتشده در مارس ۳۰, ۲۰۲۴.
- ↑ «قانون مربوط به خدمت پزشکان و پیراپزشکان مصوب 1375/02/12 مجلس شورای اسلامی». سامانه ملی قوانین و مقررات جمهوری اسلامی ایران. دریافتشده در ۳۰ مارس ۲۰۲۴.
- ↑ «چرا طرح ۹ رشته علوم پزشکی اجباری شد». خبرگزاری مهر | اخبار ایران و جهان | Mehr News Agency. ۲۰۲۳-۱۲-۰۴. دریافتشده در ۲۰۲۴-۰۳-۳۰.
- ↑ «۹ رشته علومپزشکی «طرح اجباری» شدند». ایسنا. ۲۰۲۳-۱۰-۲۴. دریافتشده در ۲۰۲۴-۰۳-۳۰.
- ↑ «خودکشی ۱۶ دستیار پزشک طی ۱۰ ماه!». اعتمادآنلاین. ۲۰۲۴-۰۳-۳۰. دریافتشده در ۲۰۲۴-۰۳-۳۰.
- ↑ «خودکشی 13 رزیدنت فقط در یکسال!». اعتمادآنلاین. ۲۰۲۴-۰۳-۳۰. دریافتشده در ۲۰۲۴-۰۳-۳۰.
- ↑ «افزایش ۵ برابری نرخ خودکشی در جامعه پزشکی؛ «سالانه ۱۳ خودکشی در جمعیت رزیدنتی کشور داریم» / یک راهحل مهم: «کمک روانی»». www.khabaronline.ir. ۲۰۲۴-۰۱-۲۰. دریافتشده در ۲۰۲۴-۰۳-۳۰.
- ↑ «بیتوجهی وزارت بهداشت به نامه روانپزشک پرستو بخشی و شرایط حاد او». ایران اینترنشنال. ۲۰۲۴-۰۳-۳۰. دریافتشده در ۲۰۲۴-۰۳-۳۰.
- ↑ «افکار پر خطر خودکشی در ایران و پزشکانی که نیاز به کمک دارند». BBC News فارسی. ۲۰۲۴-۰۱-۲۴. دریافتشده در ۲۰۲۴-۰۳-۳۰.
- ↑ «ادامه واکنشها به خودکشی پرستو بخشی؛ دکتر بصیرنیا: کادر درمان در سالیان قبل فرصت تخلیه فشار روانی نداشت». صدای آمریکا. ۲۰۲۴-۰۳-۳۰. دریافتشده در ۲۰۲۴-۰۳-۳۰.
- ↑ «واکنش وزیر اسبق به خودکشی دکتر پرستو بخشی: سکوت وزارت بهداشت مایه شرمساری است». www.khabaronline.ir. ۲۰۲۴-۰۳-۲۸. دریافتشده در ۲۰۲۴-۰۳-۳۰.