Templo de Xerusalén
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
| Templo de Xerusalén | |
|---|---|
 Representación do Templo de Xerusalén reconstruído por Herodes | |
| País | Israel |
| Localización | Xerusalén |
| Coordenadas | 31°46′40″N 35°14′08″L / 31.777777777778, 35.235555555556 |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
O Templo de Xerusalén (en hebreo: בֵּית־הַמִּקְדָּשׁ) foi un santuario do pobo de Israel, situado na chaira do Monte do Templo, na cidade de Xerusalén, onde se sitúan na actualidade as mesquitas da Rocha e de Al-Aqsa.
O Primeiro Templo
[editar | editar a fonte]Crese que a construción do Templo de Salomón se realizou no século X a.C. (aproximadamente na década de 960 a.C.), para substituír o Tabernáculo que durante séculos, desde o Éxodo, se viña utilizando como lugar de reunión e de culto a Deus. Contou para esta empresa coa axuda do rei de Tiro, Hiram. O Templo propiamente dito, segundo a descrición da Biblia, era un edificio longo e bastante estreito, orientado sobre un eixo lonxitudinal en dirección leste-oeste. O edificio debeu ter unha lonxitude interior de aproximadamente 30 metros, 10 metros de ancho e unha altura de tamén 10 metros (60x20x20 cóbados). As súas dimensións, xa que logo, eran máis ben as dunha capela palatina, xa que o culto se facía desde o seu exterior. A ambos os dous lados da súa entrada erixíronse dúas columnas, chamadas Yajin e Boaz. Os sacerdotes e o rei entraban no Templo a través dunha gran porta chapada de ouro, de aproximadamente 10 metros de alto e 4 de ancho. Tras desa porta atopábase o vestíbulo de entrada, o Ulam. Logo deste vest�bulo, atop�base a estancia principal, o Heijal ou Santo, iluminado a trav�s dunhas fiestras altas. A anchura e lonxitude gardaban unha proporci�n de 1:2, o que significa que a planta do Heijal estaba composta por un dobre cadrado. O forxado de pedra cubriuse cun solado de madeira de cedro. As paredes do �Hejal� cubr�ronse con l�minas de cedro, tra�das das monta�as do L�bano, o mesmo material das vigas do forxado. A terceira c�mara, o Devir, Kodesh HaKodashim ou Santo dos Santos (sancta sanctorum), atop�base na parte traseira, a un nivel m�is alto que o Heijal, e s� pod�a accederse a el subindo por unha escaleira. O Devir ti�a a forma dun cubo de aproximadamente 10x10x10 metros (20x20x20 c�bados), e no seu centro situouse a Arca da Alianza. Esta era unha arca grande, feita de madeira de acacia, cuberta con ferros de ouro e con catro aneis �s esquinas nas que se pu�an varas para transportala. Dentro da Arca gard�ronse as T�boas da Lei, entregadas polo mesmo Deus a Mois�s. Nestas T�boas grav�ronse os Dez mandamentos, servindo de conexi�n entre Deus e Israel.
Durante os tempos do �xodo do pobo xudeu a Arca estaba oculta no Tabern�culo, que foi finalmente tra�do a Xerusal�n polo rei David. Xa se acreditou o poder de Deus a trav�s da Arca cando se derrubaron as murallas de Xeric� ao pasar os xudeus ante elas coa Arca.
O edificio situouse no monte Mori�, que en tempos do rei David constaba cunha cima de aproximadamente 40x100 metros. Durante o reinado de Salom�n agrandouse. Pero foi nos tempos do rei asmoneo Herodes cando a s�a superficie se aumentou ata formar unha explanada de aproximadamente 500 metros de longo por 300 metros de ancho. O patio interior do Templo rodeouse por un muro formado por tres capas de bloques de pedra cubertas por vigas de madeira de cedro. Neste patio interior pod�an entrar os peregrinos e as masas de fieis, pero o Santuario do Templo s� era accesible ao rei e aos sacerdotes.
A construci�n do Templo de Xerusal�n foi o evento m�is importante do reinado de Salom�n, grazas ao cal o seu nome recordouse ata 30 s�culos logo da s�a morte. Xa na Biblia o Templo acaparara a maior�a dos escritos onde aparec�a o rei Salom�n. A s�a fama transcendeu os tempos, influ�ndo -como edificio ideal dese�ado polo mesmo Deus- na concepci�n de edificios como Santa Sof�a de Constantinopla ou o Mosteiro do Escorial[C�mpre referencia].
Logo da morte de Salom�n, o templo sufriu profanaci�ns non s� coas invasi�ns sen�n coa introduci�n de deidades siro-fenicias en certos per�odos e s� se restaurou en varias ocasi�ns como nos reinados de Ezequ�as e Xos�as. Finalmente foi destru�do polo rei babil�nico Nabucodonosor II en -587, que ademais levou cativa a unha gran parte dos habitantes do Reino de Xud� cara a terras caldeas.
O Segundo Templo
[editar | editar a fonte]
Despois do cativerio en Babilonia, en 517 a.C. os persas autorizaron aos xudeus a reconstru�r o templo, non exento de problemas pol�ticos e �tnicos os cales pouco despois solucionaron. A�nda que se trouxeron de volta os tesouros do Templo, este xa non volveu gozar da anterior fastuosidade.
Coas influencias helen�sticas posteriores a Alexandre Magno, o Templo entrou en risco de ser profanado desas influencias ata que Ant�oco IV Ep�fanes tomou Xerusal�n e o seu Templo para p�r al� unha estatua do deus grego Zeus. Isto conduciu � revolta dos Macabeos liderada por Xudas Macabeo, ata que se devolveu a liberdade do pa�s e se restaurou o templo a mediados de 150 a.C..
O escritor xudeu-romano Flavio Xosefo dedicou moitas p�xinas ao Templo, engadindo alg�ns detalles que non se mencionaban na Biblia, pero que el transcribiu de manuscritos xa desaparecidos. No Talmud, unha orde enteira da Mishn� discute leis relacionadas ao templo, inclu�ndo o tratado de Midot que describe de xeito detallado as dimensi�ns deste.
Coa ascensi�n da familia Asmonea e a chegada dos romanos por Pompeio Magno ata a s�a destruci�n, o Templo estivo novamente ameazado de profanaci�n, ata que no 21 a.C. o rei Herodes o Grande decidiu a s�a restauraci�n respectando a planta f�sica do edificio, ampliando os patios e engadindo os muros exteriores d�ndolle a estes, oito entradas. O muro que actualmente queda � o occidental ou tam�n o Muro das Lamentaci�ns. Posteriormente engadiuse ao norte a sonada Torre Antonia, fortaleza militar de construci�n romana e ao sur, un edificio destinado para a purificaci�n dos sacerdotes ou cohanim.
Nos primeiros anos do cristianismo, Xes�s de Nazaret e os seus ap�stolos estiveron predicando no Atrio dos Xent�s, denunciando a corrupci�n que imperaba no Templo e � clase clerical xudía. Para entón, segundo os evanxeos, Xesús profetizou a destrución do edificio, que ocorrería anos logo da súa morte. No momento de culminar labores de restauración, o templo non sobreviviría por moito tempo por mor da rebelión dos zelotes, que levou á guerra co Imperio Romano e que culminaría coa destrución da cidade e o Templo no ano 70 polas lexións de Tito.
Logo da súa destrución intentouse reconstruír o Templo, pero esta vez para convertelo en templo de Xúpiter, o que ocasionou unha nova rebelión en 132-135 ata que esta foi reprimida con severidade e provocou a prohibición de vivir en Xerusalén aos xudeus, ata o século VII, en tempos do Imperio Bizantino. Todas as ramas do xudaísmo ortodoxo cren na reconstrución do templo na era mesiánica. Hoxe en día existen grupos en Israel como os denominados Neemane Har Habayit ou fieis do monte do templo, que buscan reconstruír o templo.
Cristianismo, islam e o templo
[editar | editar a fonte]Xerusalén non é tan só un santuario de cristiáns e xudeus; os musulmáns venérana, logo da Meca e Medina, como Cidade Santa do islam, pois segundo a tradición islámica, Mahoma subiu ao paraíso sobre a egua alífera Burak desde Xerusalén. Isto ocorreu nun venerado lugar, tamén considerado santo polos israelitas, o Haram-ach-Charif, sobre o outeiro de Moriá.
David levantou sobre a gastada rocha unha ara. Salomón construíu no mesmo lugar, a redor do ano -960, o primeiro templo xudeu. Precisamente neste lugar ergueron os árabes un impoñente monumento á ascensión de Mahoma: a Mesquita da Rocha, símbolo de Xerusalén. A Mesquita da Roca nunca serviu como mesquita, como din moitas guías de viaxes. Tamén é falsa a tan usada denominación de "Mesquita de Omar". O edificio da cúpula dourada considerouse sempre un cofre para gardar a Santa Rocha; nunca tiveron lugar nel actos de culto. Para este fin construíron no recuncho suroriental a mesquita Al-Aqsa. Oito bancadas que morren baixo unhas arcadas conducen desde todos os lados ao alto da Mesquita da Roca. Os musulmáns chaman a estas arcadas "mavazin", as balanzas. Segundo unha lenda islámica, o día do Xuízo Final tenderase unha porca de cabalo desde as "balanzas" ao Monte das Oliveiras. Todos os resucitados deberán pasar por sobre ela. Quen cometa inxustizas caerá á perdición eterna.
Un guía mostra, dentro da Mesquita da Rocha, recordos da ascensión de a cabalo de Mahoma: o arcanxo Gabriel gravou na rocha unha pegada dixital; o cabalo alífero, no momento de saltar, deixou a pegada dun dos seus cascos. Un oco baixo a rocha lembra o turbante do profeta, que, ao se erguer despois de pregar bateu contra a pedra se esta non se abrandase nese instante.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Templo de Xerusalén  |
Outros artigos
[editar | editar a fonte]Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- Vídeo de animación, no que se recrea o aspecto orixinal do Segundo Templo (1:35)
