Saltar ao contido

Tratado de Meerssen

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Mapa do Tratado de Meerssen (870)

O Tratado de Meerssen foi asinado na localidade do mesmo nome o 8 de agosto do 870 entre Carlos o Calvo (rei da Francia Occidentalis, xermolo da actual Francia) e Lois o Xerm�nico (rei da Francia Orientalis; hoxe Holanda, Alema�a, Su�za e Austria) e consagrou a divisi�n de Lotarinxia o reino do sobri�o de �mbolos dous, Lotario II.

Meerssen, hoxe, � unha cidade holandesa Meerssen preto de Maastricht, e por mor da inexistencia de documentos orixinais, non se pode afirmar taxativamente que fose o lugar onde se asinou o tratado, nin tampouco a data exacta, pois tan s� hai noticias do feito por fontes de tipo secundario que sinalan esa cidade e esa data.[1]

O tratado de Verd�n , en 843, decidiu a repartici�n do Imperio Carolinxio entre os tres fillos de Lois o Piadoso. O m�is vello, Lotario I, recibiu a Francia Oriental, que � s�a vez dividiuse pouco antes da s�a morte, en 855 (no Tratado de Pr�m), entre os seus tres fillos Lois II (Reino de Italia e o t�tulo imperial), Lotario II (Lorena ou Lotarinxia) e Carlos da Provenza (Reino da Provenza ou reino da Baixa Borgo�a). Carlos da Provenza morreu en 863 e, ao non ter fillos, a s�a parte foi repartida entre os seus dous irm�ns Lotario II e Lois II.[2]

Na entrevista de Metz, en maio de 868, os seus t�os Carlos o Calvo e Lois o Xerm�nico, decidiron un plan para dividir a terra do ex emperador Lotario I, daquela en posesi�n dos seus fillos Lois II e Lotario II.[3]

A repartici�n

[editar | editar a fonte]

� s�a vez, Lotario II morreu no 869. Seu irm�n Lois II, que deber�a herdar o seu reino, estaba ocupado loitando contra os musulm�ns en Benevento e non puido acceder � s�a herdanza. A situaci�n, foi aproveitada polos seus dous t�os para apropiarse de Lotarinxia: por unha banda, Carlos o Calvo f�xose coroar rei da Lotarinxia en Metz, a capital de Lotario II, que provocou a ameaza de Lois o Xerm�nico dunha declaraci�n de guerra. Para evitala, Carlos mais Lois chegaron ao acordo da repartici�n mediante o Tratado de Meerseen, no que se reparten a Lotarinxia e pasaron a ter fronteira com�n.

Fixouse o curso do Mosa e o seu afluente o r�o Ourthe como fronteira:

A pesar das s�as protestas e apoio do papa Hadri�n II, Lois II non puido impedir que cos dous se repartisen a Lotarinxia[4] e non conseguiu recuperar a s�a herdanza cando morreu en 875.

Consecuencias

[editar | editar a fonte]

O acordo non houbo durar m�is de dez anos, pois ao morrer Lois o Xerm�nico no 876, o seu irmanastro Carlos o Calvo, invadiu tam�n a Lotarinxia oriental m�is al� do r�o Ourthe, pero foi derrotado preto de Andernach por un ex�rcito moito menor baixo o mando de Lois III o Mozo, herdeiro de Lois II o Xerm�nico.

De igual xeito, coa morte de Carlos o Calvo ao ano seguinte, o seu fillo e herdeiro Lois II de Francia, o Tatexo, foi atacado por Lois III de Alema�a que invaidiu a Lotarinxia occidental no 879. Como morrera tam�n nese ano Lois II de Francia, seus fillos Lois III e Carlom�n II v�ronse obrigados a asinar o Tratado de Ribemont no 880 polo que cederon a Lotarinxia occidental a Lois II o Xerm�nico que, deste xeito, consegue facerse con toda a Lotarinxia.

Durante a Idade Media, os l�mites occidentais de Lorarinxia marcaron a fronteira entre o Reino de Francia e o Sacro Imperio Romano Xerm�nico at� a Idade Moderna, cando os mariscais de Henrique II e Lois XIV de Francia conquistaron o territorio da Alta Lotarinxia e Alsacia mediante guerras e demandas xur�dicas producidas polas C�maras de Reuni�n creadas polo Rei Sol.

Divisi�ns sucesivas do Imperio Carolingio

[editar | editar a fonte]
  1. Annales de Saint-Bertin-Annales de Metz (869-893)
  2. Donado & Echevarría (2014), p. 200
  3. Devisse (1975)
  4. Martos Rubio, Ana (2008). Papisas y teólogas: Mujeres que gobernaron el reino de Dios en la Tierra. Col. Historia incógnita. Madrid: Nowtilus. p. 165. ISBN 978-84-9763-454-0. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Bibliografía

[editar | editar a fonte]

Outros artigos

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]