Przejdź do zawartości

Górale

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Podhalanie (ok. 1877)
Górale żywieccy (2008)
Jabłonkowianie podczas Jubileuszowego Festiwalu PZKO (2007)
Górale w Szczecinie podczas The Tall Ships’ Races w 2007 roku

Górale to:

  1. w znaczeniu ogólnym (w języku polskim) – mieszkańcy terenów podgórskich i obszarów górskich (np. górale kaukascy, górale szkoccy, górale Kantabrii),
  2. w ujęciu szczegółowym – grupa etniczna zamieszkująca Karpaty Zachodnie.

Podział

[edytuj | edytuj kod]

Wyróżniane są następujące grupy góralskie:

Górale małopolscy:

Górale Śląscy

Górale Czadeccy

Podział na ww. grupy jest umowny, oparty na niewielkich różnicach w kulturze ludowej i równie niewielkich różnicach dialektalnych. Silniej zarysowuje się jedynie odrębność górali śląskich, którzy mówią dialektem śląskim niemazurzącym (górale wiślańscy) lub jabłonkującym (jabłonkowanie, górale jabłonkowscy) powstałym w wyniku zetknięcia gwar niemazurzących – śląskich (cieszyńskich) z mazurzącymi małopolskimi (żywieckimi) i śląsko-małopolskimi (czadeckimi). Na ogół w Czechach czują silniejsze związki z Ślązakami a w Polsce z innymi Góralami[1]. Górale na ogół czują się narodowościowo Polakami, Słowakami lub Góralami, często mając parę identyfikacji naraz[2][3].

Mapa osiedlenia grup góralskich

Etnogeneza

[edytuj | edytuj kod]

Jan Stanisław Bystroń pisząc na temat etnogenezy grup góralskich dowodził, że ludność ta pochodzi głównie z osadników z Małopolski. Grupę tę kształtowały odmienne warunki bytu gospodarczego, większa swoboda i niezależność od wpływów ogólnopolskich niż na nizinach. Ponadto na Podhalan wpływała kultura wysokogórskich pasterzy nadchodząca ze wschodu z Rusi i Rumunii (Wołosi), a także aktywne kontakty z ludnością góralską na północnym stoku Karpat. Warto zaznaczyć, że kiedy Wołosi dotarli na ziemie zamieszkane przez Górali, to termin Wołoch nie miał znaczenia etnicznego i większość Wołochów to była prawosławna ludność słowiańska. Te zróżnicowane wpływy doprowadziły do ukształtowania własnej bogatej kultury góralskiej[4][5][6].

Strój górali

[edytuj | edytuj kod]

Do charakterystycznych elementów stroju góralskiego zalicza się; białą lnianą koszulę zapiętą na spinki, białe obcisłe portki z lampasem szyte z wełny, rozcięcie u dołu, przeznaczone do schowania spodni w niskie obcisłe buty, ozdobione były parzenicami i pomponem. Na nogach kierpce, skórzane, wyciskane we wzory. Serdak – barani kożuszek z ciemnobrązowej skóry[7]. Na koszulę nakładana była haftowana kamizelka (cucha). Na głowie kłobuk – kapelusz filcowy z szerokim rondem. Na Podhalu zdobiony sznurem z muszelek, orlim piórem w Beskidzie Zachodnim – tasiemką[8]. Całość dopełniał skórzany pas bacowski z ćwiekami, zwany srosem. Dawniej za paskiem noszono pistolety, noże, strzelby i ciupagi. W okolicach Poznachowic, Wiśniowej, Wierzbanowej oraz Lipnika góralski strój wyraźnie pozostawał pod wpływem lachowskim[9]. Lokalni tych wsi też zwykle już nie czują się Góralami.

Kultura

[edytuj | edytuj kod]

W kulturze poszczególnych grup góralskich widać także wpływy słowackie i węgierskie. Kulturowo są częścią jednej rodziny kulturowej z Słowakami i Rusinami. Kultura górali jest jedną z odrębniejszych, jak nie najodrębniejszą z kultur w Polsce.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Zbigniew Greń, Śląsk Cieszyński : dziedzictwo językowe, Warszawa 2000, ISBN 83-86619-09-0, OCLC 57740013 [dostęp 2023-01-24].
  2. Czy górale wyrażą przynależność do grupy etnicznej? Spis Powszechny 2021 [online], Onet Wiadomości, 10 kwietnia 2021 [dostęp 2023-01-24] (pol.).
  3. Ivana Šalgová, Gorali chcú byť národnostnou menšinou [online], Správy RTVS, 4 października 2020 [dostęp 2023-01-24] (słow.).
  4. Jan Stanisław (1892-1964) Bystroń, Ugrupowanie etniczne ludu polskiego = Les groupes ethnographiques polonais, Kraków: Orbis, 1925 [dostęp 2023-08-18].
  5. Michał Jarząbek Giewont, Pasterstwo tatrzańskie [online], tatry-przewodnik.com.pl [dostęp 2023-08-18] (pol.).
  6. Łukasz Pudzisz, Wołosi [online], Hawok.pl, 10 grudnia 2021 [dostęp 2023-08-18] (pol.).
  7. Wojciech Wasiutyński. Z duchem czasu. 1936. str. 257
  8. Ewa Fałkowska-Rękawek. Podstawy projektowania odzieży: podręcznik dla szkół odzieżowych. 2007. str. 97
  9. Andrzej Matuszczyk. Beskid Wyspowy str. 273

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]