Saltar ao contido

A Arnoia

Modelo:Xeografía políticaA Arnoia
Imaxe

Localización
lang=gl Editar o valor en Wikidata Mapa
 42°15′01″N 8°07′59″O / 42.250277777778, -8.1330555555556
EstadoEspaña
Comunidade autónomaGalicia
Provinciaprovincia de Ourense Editar o valor en Wikidata
CapitalOuteiro Cruz Editar o valor en Wikidata
Poboación
Poboación1.002 (2023) Editar o valor en Wikidata (48,43 hab./km²)
Xeografía
Parte de
Superficie20,69 km² Editar o valor en Wikidata
Altitude76 m Editar o valor en Wikidata
Comparte fronteira con
Organización política
• Alcalde da Arnoia Editar o valor en WikidataRodrigo Aparicio Santamaría (2019–) Editar o valor en Wikidata
Eleccións municipais na Arnoia Editar o valor en Wikidata
Identificador descritivo
Código postal32417 Editar o valor en Wikidata
Fuso horario
Código INE32003 Editar o valor en Wikidata

Páxina webarnoia.es Editar o valor en Wikidata
BNE: XX453673

A Arnoia é un concello da provincia de Ourense, pertencente á comarca do Ribeiro. Segundo o IGE en 2016 tiña 1002 habitantes[1] (1040 en 2014). O xentilicio é «arnoiao».[2]

Demografía

[editar | editar a fonte]
Censo total 1013 (2017)
Menores de 15 anos 92 (8,85 %)
Entre 15 e 64 anos 536 (51,54 %)
Maiores de 65 anos 412 (39,61 %)

Xeografía

[editar | editar a fonte]

Limita ao noroeste con Ribadavia, ao nordeste con Castrelo de Miño, ao leste con Cartelle, ao sueste con Gomesende e ao suroeste con Cortegada. Localízase na unión do río Arnoia, que divide o concello en dúas partes, co Miño.

A zona nordeste do concello é a máis escarpada, onde se localiza o Coto de Novelle (712 m). Nela hai bosques de piñeiros e frondosas. O canón do río Arnoia é escarpado e con fervenzas.

Ao sur do río, á altura da minicentral eléctrica, hai un gran bosque de sobreiras de máis de mil hectáreas no seu extremo suroriental estremando co concello de Cartelle. Ás veces chegan peladores furtivos portugueses a sacar a cortiza, xa que o aproveitamento local tradicional abandonouse hai anos.

A zona suroeste, que forman os vales de Santo Amaro, San Vicente e Remuiño, ten unha altura media de só 80 m.

As primeiras probas da poboaci�n deste lugar � o abrigo paleol�tico dos Chaos, baixo o beirado dun penedo, situado na desembocadura do r�o Arnoia no Mi�o. Hai restos de poboados castrexos da Idade de Bronce. O castro de Lapela est� nun outeiro a car�n da desembocadura do Arnoia. Na s�a acr�pole ten d�as pilas megal�ticas. O castro de Carn�s, ou da Cibdade, ten unhas dimensi�ns de 200 x 170 m, sen contar cos foxos.

En agosto de 1978 foron atopadas d�as aras romanas[3], conservadas no museo provincial. Son d�as aras votivas de granito, atopadas en Send�n. Unha ten a inscrici�n IOVI ('a X�piter'), e a outra SOLI ('ao Sol')[4]. Que nos indica unha forte romanizaci�n do val, xa Florentino L�pez Cuevillas teoriza con que se atopase un santuario prerromano no Coto Novelle, lugar de onde se extra�a volframio.

No seu libro Historia de Celanova y sus anejos o P. De la Cueva, no s�culo XVII, fala dos restos dun mosteiro en Outeirocruz que se fundara estando vivo san Rosendo e que ditas terras lle foran doadas polo seu irm�n Hermenexildo Guti�rrez (do cal se conserva en Celanova unha pequena capela prerrom�nica) e fundara un pequeno cenobio.

Mais adiante, a�nda na Idade media, s�bese da existencia dun mosteiro feminino (talvez os restos do que debeu ser un mosteiro familiar mixto da alta idade media), xa que nun documento do s�culo XIII[5] a abadesa do mosteiro de Arnoia afora a Fern�n P�rez a herdade e vi�a de Soberal, a terra de Agromallo e a posesi�n monacal de Aveiro.

En Remu��o cons�rvase un edificio co�ecido como a Casa do Inquisidor, que conserva un escudo coas armas da Inquisici�n. M�is que para o uso do Tribunal, a s�a finalidade era a residencia do administrador dos bens na zona do Ribeiro do Tribunal, que non pasaron ao Goberno at� 1859[6].

Outros pazos ou casas grandes son a casa do Rial, a casa dos Vald�s en Outeiro Cruz, con escudo her�ldico dos Armada, Ara�jo, Losada e da Inquisici�n. A casa dos Ux�a en Quinteiros, con catro escudos. A casa da Se�ora, en Lapela, con dous escudos: un coas armas dos Sarmiento, Armada, Ara�jo e Feij�o, e no segundo os dos Castro.

Durante a guerra da Independencia houbo forte resistencia popular, loitando contra as tropas francesas que, ao mando do xeneral Loison, �an desde Ribadavia a Allariz. Ante esa resistencia, en febreiro fixo matar a varios relixiosos e varios civ�s, segundo consta nas actas de defunci�ns da parroquia.

O 25 de febreiro de 1873, durante a terceira guerra carlista, o Batall�n de Cazadores de Galicia enfrontouse por esta zona aos partidarios de Carlos VII. Para evitar que cruzasen o r�o Mi�o, o Batall�n decretou o peche das barcas de dito r�o de Castrelo e Porto Corveira. Os Carlistas incendiaran o rexistro civil e apropi�ranse de bens de consumo, ademais de esixir 6.000 reais ao alcalde da Arnoia.

Durante a d�cada de 1940 A Arnoia, como a maior�a dos concellos galegos, sufriu unha forte emigraci�n, maioritariamente cara � Arxentina e o Uruguai, onde se crearon o Centro Arnoia de Bos Aires e o Centro Arnoia de Montevideo, desde os cales se enviaron cartos para paliar certas deficiencias do concello. Amais doutras achegas menores, os de Bos Aires financiaron a chegada da luz el�ctrica, e os de Montevideo constru�ron a Torre do Reloxo que serviu para fixar a hora xa que os veci�os se pelexaban polo tempo que botaban uns e outros usando o regad�o.

En menor n�mero outros veci�os dirix�ronse a Venezuela, M�xico, Brasil, Su�za, Alema�a, Francia, e mesmo Holanda e o Reino Unido. Tam�n cara �s zonas m�is industriais da pen�nsula, como Madrid, Vitoria e Barcelona, e mesmo de Galiza, como Vigo. Actualmente segue baixando a poboaci�n rural debido � falla de horizontes econ�micos viables.

Patrimonio

[editar | editar a fonte]

A igrexa parroquial de San Salvador foi constru�da en 1612, segundo se le nunha inscrici�n da fachada. O seu retablo, de construci�n popular, � obra dun carpinteiro local. Destaca unha fiestra rom�nica, ao parecer procedente da capela que exist�a anterior�mente no mesmo lugar. No interior hai dous escudos de armas, un deles da Inquisici�n.

A casa reitoral � o antigo priorado, que depend�a do mosteiro de Celanova; ostenta as armas da abad�a fundada por san Rosendo: a cruz, o comp�s e o espello.

Hai varias capelas: a capela de San Roque data do s�culo XVIII. A capela da Nosa Se�ora da Asunci�n, en Lapela. A capela de Santo Ant�n, en Remui�o. A capela de San Amaro data dos s�culos XII e XV, con b�veda de pedra no presbiterio de estilo rom�nico. Na capela de San Miguel cel�brase unha romer�a a primeiros de maio.

Hai cruceiros no adro da parroquia, en Pumar (do s�culo XVIII) e en San Roque (do s�culo XIX). Hai petos de �nimas en Porqueira, San Amaro e Reza.

A torre do Reloxo foi inaugurada o 17 de agosto de 1945. � unha torre de granito de m�is de 14 m de altura. Situada preto da capela de San Roque, foi realizada polo canteiro de Remu��o Manuel Garc�a Vermello, co�ecido como Manuel de Trinid�. Consta de tres esferas, visibles desde os dous vales de Arnoia. Est� coroada por unha camp�, e a s�a construci�n custou 17.000 pesetas.

Fora promovida xa cara a 1929 poloa colonia emigrante en Montevideo, para regular as horas de rego. Pero non foi at� 1945 cando se reflectiu a doaz�n do reloxo p�blico da Torre por parte do Centro Arnoia de Montevideo.

Galer�a de imaxes

[editar | editar a fonte]
Artigo principal: Galer�a de imaxes da Arnoia.

Parroquias

[editar | editar a fonte]

Hai anos o concello compúñase de tres parroquias: A Arnoia, Remuíño e Sande, máis tarde quedaron reducidas a dúas: A Arnoia e Remuíño.[7]

Galicia | Provincia de Ourense | Parroquias da Arnoia

A Arnoia (San Salvador) | Remuíño (Santo Antón)

Lugares da Arnoia

[editar | editar a fonte]

Para unha lista completa de todos os lugares do concello da Arnoia vexa: Lugares da Arnoia.

  1. Instituto Galego de Estatística (IGE). Xunta de Galicia, ed. (2017). "Poboación de A Arnoia. Nomenclátor de Galicia. Ano 2016". Arquivado dende o orixinal o 30 de decembro de 2020. Consultado o 27 de febreiro de 2017. 
  2. Costas González, Xosé-Henrique (2016). Os xentilicios de Galicia e dos outros territorios de lingua galega (PDF). Vigo: Universidade de Vigo. p. 41. ISBN 978-84-8158-706-7. 
  3. "Dos nuevas aras romanas en la provincia de Ourense". La Región, 26 de agosto de 1978
  4. Rodríguez González, J.: Boletín Auriense. Tomo IX (1979) pp. 289-293"
  5. Segundo escribe Samuel Eiján en Historia de Ribadavia y sus alrededores, Manuel Murguía fixa a súa redacción en 1216, dado que aparecen mencionados o rei de Afonso IX de León e o bispo de Ourense Fernando Méndez.
  6. Eiján Couto, S.: Historia de Ribadavia y sus alrededores.
  7. "Busca directa". Nomenclátor de Galicia. Consultado o 7 de xaneiro de 2020. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]