Saltar ao contido

Mário de Carvalho

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Modelo:Biograf�aM�rio de Carvalho

Editar o valor en Wikidata
Biograf�a
Nacemento25 de setembro de 1944 Editar o valor en Wikidata (80 anos)
Lisboa, Portugal Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaci�ndramaturgo, novelista, escritor Editar o valor en Wikidata
Familia
FillosAna Margarida de Carvalho Editar o valor en Wikidata
Premios

Descrito pola fonteOb�lky knih, Editar o valor en Wikidata
P�xina webmariodecarvalho.com Editar o valor en Wikidata
IMDB: nm1329744 BNE: XX1195919 Editar o valor en Wikidata

M�rio Costa Martins de Carvalho, nado en Lisboa o 25 de setembro de 1944, � un novelista, contista, dramaturgo e guionista portugu�s.

Biograf�a

[editar | editar a fonte]

M�rio de Carvalho naceu nunha familia do Sur de Portugal. A reminiscencia do Alentejo est� presente en varios momentos da s�a obra, mais Lisboa � o lugar privilexiado dos seus textos. A s�a prisi�n pola PIDE[1], polic�a pol�tica Salazarista, foi un choque dur�simo que o levar�a desde moi cedo � resistencia contra o r�xime. Xa no Liceu Cam�es foi alumno de M�rio Dion�sio e compa�eiro de clase de Jo�o Aguiar e Eduardo Prado Coello.

A partir das folgas estudant�s de 1961-1962, desenvolveu actividade nas asociaci�ns acad�micas e cine clubs, at� � s�a licenciatura pola Facultade de Dereito de Lisboa.

En 1971 e debido � resistencia clandestina antifascista (Partido Comunista Portugu�s) foi prendido pola polic�a pol�tica durante a instruci�n militar. Sometido a once d�as de privaci�n do sono, acabou por cumprir catorce meses de prisi�n nas cadeas pol�ticas de Caxias e Peniche. Esa situaci�n enc�ntrase dramatizada no filme de Jos� Barahona Quen � Ricardo?[2]

Sa�u ilegalmente de Portugal en 1973 e exilouse en Lund, na Suecia, onde obtivo asilo pol�tico xa nas v�speras da Revoluci�n de Abril. De volta en Portugal, tras un axitado envolvemento pol�tico, dedicouse � avogac�a en causas, sobre todo sindicais e de arrendamentos.

Integrou a direcci�n da Asociaci�n Portuguesa de Escritores, durante as presidencias de David Mour�o-Ferreira (1984-1986) e �scar Lopes (1986-1988). Foi profesor convidado da Escola Superior de Teatro e Cinema e da Escola Superior de Comunicaci�n Social durante varios anos. Orientou posgraos en escrita de teatro na Facultade de Letras da Universidade de Lisboa e varios talleres de escrita de ficci�n.

� pai das escritoras Rita Taborda Duarte e Ana Margarida de Carvalho.[3]

Vida profesional como escritor

[editar | editar a fonte]

Colaborou en Mar, Peste, Eldorado e Ru�nas, O Ponto, Di�rio de Lisboa, O Di�rio, O Jornal, Arestas, V�rtice, Col�quio/Letras, Signo, Di�rio de Not�cias (folhetim), P�blico, Expresso, Vis�o.[3]

En 1981 publicou, Contos da S�tima Esfera, que mereceron do cr�tico Jo�o Gaspar Sim�es a clasificaci�n de �sorprendente, desconcertante, inclassific�bel na tradici�n portuguesa�.[4]

Segu�ronse os Casos do Beco das Sardinheiras, O Livro Grande de Tebas, Navio e Mariana e A Inaudita Guerra da Avenida Gago Coutinho. Os Alferes presenta dunha forma cr�a e dura, non exiexenta de iron�a, os dilemas dos mozos oficiais milicianos no teatro dunha guerra en que non cr�an. Un dos contos foi adaptado d�as veces para o cinema por (Lu�s Filipe Costa e Julio Alves) e unha para teatro (Il �tait une fois un souslieutenant, por Otile Ehret).[5]

A Paix�n do Conde de Fr�is, pronto traducido para a prestixiosa editora Gallimard, decorre no s�culo XVIII, durante a Guerra dos Sete Anos. O seu libro m�is reeditado, traducido e premiado � a novela Um Deus Passeando pela Brisa da Tarde[6][7] que ficou como cl�sico do x�nero, a�nda que o autor, nunha ep�grafe provocadora, garantise non se tratar de novela hist�rica. Tras o Premio P�gaso de Literatura, a novela foi traducida para ingl�s, franc�s, alem�n, italiano[8] e outras linguas, en capa dura e edici�ns de peto, con excelentes cr�ticas.

En 1995 xorde a novela sat�rica Era Bom Que Troc�ssemos Umas Ideias sobre o Assunto inaugurando o x�nero que o autor chamou �cronovelema�[9] e que asocia o humor � cr�tica aguda do coti�n. O libro obtivo unha boa acollida na Alema�a e na Francia. M�rio de Carvalho ten polo menos 21 libros publicados no estranxeiro, en 11 pa�ses, inclu�ndo o Brasil.

A s�a escrita � extremamente vers�til e � impos�bel inclu�lo en calquera escola ou corrente literaria. Desde a cr�nica ir�nica do coti�n � toada m�is sombr�a, ten practicado unha gran diversidade de x�neros, percorrendo varios �pocas, e ecoando alg�ns grandes cl�sicos da literatura portuguesa e universal.

Todas as s�as pezas de teatro foron levadas � escena, en Portugal ou no estranxeiro. Traballou en argumento cos realizadores Lu�s Filipe Costa, Jos� Fonseca e Costa, Solveig Nordlung, Jos� Carlos Oliveira, Gon�alo Galv�o Teles e Jos� Barahona.

F�ronlle atribu�dos en Italia os premios Giuseppe Acerbi (Passegia un dio nella bresa della sera) e Cit� de Cassino (I sottotenenti).[10]

O 9 de xu�o de 2014 foi feito Grande-Oficial da Orde Militar de Sant'Iago da Espada.[11]

Libros publicados[12][13]

[editar | editar a fonte]
  • Contos da Sétima Esfera (1981). Vega. 1990 en Caminho.
  • Casos do Beco das Sardinheiras (1982). Vega. 2ª ed. Rolim, 1985. 3ª ed. Caminho, 1991. Relatos.
  • O Livro Grande de Tebas, Navio e Mariana (1982). Premio Cidade de Lisboa. Novela.
  • A inaudita guerra da Avenida Gago Coutinho (1983). Rolim. 3ª e 4ª eds. Caminho, 1992, 1994. 6ª en Porto Editora, 2016. Novela
  • Fabulário (1984). & ETC. Relatos.
  • Era uma vez um Alferes (1984). Rolim. Adaptado para televisión por Luís Filipe Costa (exhibido na RTP en 1987).[14]
  • Contos Soltos (1986). Quatro Elementos Editores.
  • A Paixão do Conde de Fróis (1986). Rolim.Círculo de Leitores, 1987. 3ª ed. Caminho, 1991. 5ª en Porto Editora, 2015. Editado porGallimard, París, 1992, como Le Jeune Homme, La Forteresse et la Mort, tradución de Marie-Hélène Piwnik. Premio D. Dinis. (Novela histórica do século XVIII)
  • E se Tivesse a Bondade de Me Dizer Porquê? (1986). Con Clara Pinto Correia. 2ª ed., Relógio d' Água, 1996. Folletín.
  • Os Alferes (1989). Ed. Caminho. Círculo de Leitores, 1990. 5ª en Porto Editora, 2013. Gallimard Les Sous Lievtenents, tradución de M.H. Piwnik. (Contos).
  • Quatrocentos Mil Sestércios seguido de O Conde Jano (1991). Caminho. Grande Prémio APE (Conto); Grande Prémio de Conto Camilo Castelo Branco. (Novelas curtas). Un relato na Roma Imperial e outro na Idade Media.
  • Um Deus Passeando pela Brisa da Tarde (1994). Caminho. 3ª Edición Brasileira: Contraponto, Río de Xaneiro 1995. Porto Editora, 2015. Premio de Romance e Novela da APE/IPLB; Premio Fernando Namora Premio Pégaso de Literatura; Premio Literário Giuseppe Acerbi. (Novela). Nos tempos romanos de Marco Aurelio.
  • Era Bom que Trocássemos Umas Ideias Sobre o Assunto (1995). Caminho. Porto Editora, 2015. (Novela)
  • Fabulário (1997). Caminho. Pequenos textos que con perplexidade, espanto, ou a chamada a unha sabedoría antiga.
  • Apuros de um Pessimista em Fuga (1999). Caminho. (Novela curta). Nos tempos de Marcelo Caetano un mozo pasa unha noite en branco.
  • Contos Vagabundos. (2000). Potro Editora.
  • Fantasia para dois coronéis e uma piscina (2003). Caminho. 2ª en Porto Editora, 2015. Prémio PEN Clube Português Ficção, Grande Prémio de Literatura dst. Prémio ITF (Novela). En castelán Fantasía para dos coroneles y una piscina, Xordica, 2011. Nun monte alentexano dous coroneis que serviran na Ultramar falan do Portugal contemporáneo.
  • O Homem que Engoliu a Lua (2003). 2ª ed. Porto Editora, 2015. (Infanto-xuvenil)
  • A Sala Magenta (2008). 2ª ed. en Porto Editora, 2015. Premio Fernando Namora, Premio Vergílio Ferreira (polo conxunto da obra). (Novela). En castelán El salón magenta, tradución de Antonio Sáez Delgado, Xordica, 2013. 192 páxs.[15]
  • A Arte de Morrer Longe (2010). Caminho. A historia cun matrimonio novo que se vai divorciar, quen queda coa tartaruga? (Novela)
  • O Homem do Turbante Verde (2011). Caminho. (Contos)
  • Quando o Diabo Reza (2011). Tinta da China. (Novela)
  • O Varandim seguido de Ocaso em Carvangel (2012). Porto Editora. (Novelas curtas)
  • A Liberdade De Pátio (2013). Porto Editora. (7 relatos). Grande Premio De Conto|2012. Grande Premio De Conto|2013.
  • Novelas Extravagantes (2015). Porto Editora (Relatos)
  • Ronda das Mil Belas em Frol (2016). Porto Editora (Relatos sobre sexo)
  • Cronovelemas (2017). Porto Editora.
  • Burgueses somos nós todos ou ainda menos (2018). Porto Editora. Relatos.[16]
  • Quem disser o contrário é porque tem razão (2014). Porto Editora.
  • O que Eu Ouvi na Barrica das Maçãs (2019). Porto Editora. Crónicas.[17]
  • Se Perguntarem por Mim, Não Estou seguido de Haja Harmonia (1991). Grande Prémio APE. Caminho.
  • Água em pena de pato. Histórias do quotidiano (1991). Caminho. A Rapariga de Varsóvia, O Sentido da Epopeia e O Desencontro.
  • Não Há Vozes, não Há Prantos (2012). Imprensa Nacional Casa da Moeda.

Pezas de teatro estreadas: O sentido da Epopeia, polo grupo "O Bando" co título Estilhaços, en abril de 1989 e A rapariga de Varsóvia pola compañía "Novo Grupo", xullo de 1991. Estrea en París, polo Théatre du Matin, en outubro de 1996 de O sentido da Epopeia.

  1. "Mário de Carvalho". Porto Editora (en portugués). Consultado o 2020-04-02. 
  2. "Quem É Ricardo?" (en inglés). Consultado o 2020-04-02. 
  3. 3,0 3,1 "Projecto Vercial". alfarrabio.di.uminho.pt (en portugués). Consultado o 2020-04-02. 
  4. "Mário de Carvalho" (en portugués). 2020-02-06. 
  5. "OS ALFERES. e-cultura". www.e-cultura.pt (en portugués). Consultado o 2020-04-02. 
  6. Conde Lengua, Paula (2002). "Mário de Carvalho, "Um deus passeando pela brisa da tarde"". Agália (71-72): 219–230. ISSN 1130-3557. 
  7. Um deus passeando pela brisa da tarde, Mário de Carvalho - Porto Editora. 
  8. "Mário de Carvalho". xordica.com. 
  9. "BIBLOS.Clube de lectores". www.biblosclube.com. Arquivado dende o orixinal o 02 de xuño de 2020. Consultado o 2020-04-02. 
  10. Lusa. "Mário de Carvalho ganha prémio literário Giuseppe Arcebi". PÚBLICO (en portugués). Consultado o 2020-04-02. 
  11. Narciso, Raimundo (2014-06-11). ". . MEMÓRIAS : Mário de Carvalho condecorado pelo PR". . . MEMÓRIAS (en portugués). Consultado o 2020-04-02. 
  12. Figueiredo, João Carlos (2017). O NOME DA ROSA. Rio de janeiro. 
  13. Cf. obras, no catálogo da PORBASE.
  14. Portugal, Rádio e Televisão de. "Episódios - A Vida ao Pé de Nós - Era Uma Vez um Alferes - Filmes - RTP". www.rtp.pt (en portugués). Consultado o 2020-04-02. 
  15. Muñoz Molina, Antonio (2019-05-04). "Columna.Descubrimiento de Mário de Carvalho". El País (en castelán). ISSN 1134-6582. Consultado o 2020-04-02. 
  16. "Visão. "Burgueses Somos Nós Todos ou Ainda Menos", de Mário de Carvalho, uma festa na língua portuguesa". Visão (en portugués). 2018-06-18. Consultado o 2020-04-02. 
  17. "Livro de crónicas de Mário de Carvalho reúne o que ouviu ″na barrica das maçãs″ - DN". www.dn.pt (en portugués). Consultado o 2020-04-02. 

Véxase tamén

[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas

[editar | editar a fonte]