Afonso VIII de León e Galicia
.jpg)
,_16th_Century.svg){kind=small}
Afonso VIII de Le�n e Galicia,[a][1][2][3][4][5][6][7] denominado pola historiograf�a espa�ola como Afonso IX,[8][9][10][11][12][13][14] nado en Zamora, Reino de Le�n, o 15 de agosto de 1171 e finado en Sarria, Reino de Galicia o 23 de setembro de 1230, foi rei dos leoneses e Galicia (Adeffonsus Rex Legionensium et Gallecie) desde o 22 de xaneiro de 1188 até a súa morte, o 23 de setembro de 1230.[b]
Segundo a numeración cronolóxica real da coroa galego-leonesa, correspóndelle o ordinal VIII, pero, a historiografía española asignoulle fraudulentamente o ordinal IX, como forma de entroncar as cronoloxías de León e de Castela —en Castela reinaba por aquel entón Afonso VIII de Castela—[15][16]. Ademais, nas Sete Partidas do seu neto Afonso X o Sabio, este afirmaba ser Afonso IX.[17]
| “ | AFONSO VIII: Fillo de Fernando II e de Urraca de Portugal, foi coroado en León, en 1188. Este rei foi chamado Afonso IX pola historiografía española, cando se inventou a listaxe dos reis de España. O motivo era que existía outro rei chamado Afonso VIII, do reino independente de Castela, e chamándolle noveno a Afonso de Galicia e León dábaselle unha imaxe de unidade histórica á coroa de Castela, que só obedece a un intento de mistifica-la sucesión monárquica dos reis de Galicia […] | ” |
— GEG.[18] | ||
Orixes familiares
[editar | editar a fonte]Afonso naceu en Zamora, froito do matrimonio entre o rei Fernando II de León e Galicia e da infanta portuguesa Urraca.[19][20][21][22] Por vía paterna, Afonso foi neto de Afonso VII de León, rei de Galicia desde o ano 1111,[19][23][24] quen dividiu os seus reinos entre os seus fillos, provocando así un conflito entre eles ata a reunificación polo fillo de Afonso, Fernando III de Castela.[25] Por vía materna, Afonso era neto do primeiro rei de Portugal, Afonso Henriques.[20]
O nacemento de Afonso aparece citado na crónica de Alberico de Trois-Fontaines.[23][26]
Primeiros anos
[editar | editar a fonte]Ao igual que o seu pai e avós, Afonso VIII foi educado en Galicia polos membros condais da Casa de Traba ou os da de Trastámara, quen nese momento ostentaban a indiscutible primacía señorial en terras galegas e que se atopaban fortemente ligados á monarquía galega e galego-leonesa, especialmente desde os tempos de Froila Vermúdez.[27]
O encargado de educar ao infante foi o nobre galego Xoán Ares (princeps Iohannes Arie tenete Alva de Buval), señor da terras de Bubal e marido de Urraca Fernandes, filla de Fernán Pérez de Traba e neta por tanto de Pedro Froilaz de Traba.[27]
Criado en Galicia e por nobres galegos, foi tamén en terras galegas onde Afonso VIII atopou os seus maiores valedores como demostra o feito de que meses antes de que o seu pai Fernando II morrera (ano 1188), o entón infante Afonso estivese refuxiado nos dominios dos señores da Casa de Traba co apoio da corte portuguesa onde residía a súa nai Urraca despois de que o seu matrimonio co rei Fernando fose anulado. Foi precisamente no condado da Limia onde o daquela infante recibiría a noticia da defunción do seu pai en Benavente, abríndose deste xeito un conflito sucesorio.
Acceso ao trono e inicio do reinado
[editar | editar a fonte]
En 1188, á morte de Fernando II, sucedeu ao seu pai como Afonso VIII, rei de León e de Galicia.
Porén, Afonso, pese a ser o fillo primoxénito do rei Fernando II, tivo que enfrontar enormes dificultades para acceder a un trono que lle pertencía por dereito de nacemento .
Por unha parte, estaba a súa madrasta Urraca López de Haro, que quería eliminalo da sucesión, pois pretendía que fose o seu fillo Sancho quen herdase a coroa galego-leonesa, a pesar de que nacera máis tarde. Urraca argumentaba que Afonso VIII de León non tiña dereito ao trono porque o matrimonio entre Fernando e a súa primeira esposa, a portuguesa Urraca de Portugal, fora anulado.
Porén, todo se resolveu a favor de Afonso VIII debido a que Urraca non conseguiu o apoio ás súas pretensións entre os nobres leoneses.
Pero a isto uníase o desexo dos reinos veciños de Portugal e Castela de repartiren entre eles o Reino de León e Galicia. O inicio do seu reinado foi, por tanto, sumamente complicado, xa que portugueses e casteláns ambicionaban as terras do Reino de León polo leste e polo oeste, mentres que os almohades supoñían un gran perigo polo sur.
E por se as ameazas estranxeiras non abondasen, o novo monarca encontrouse con que o reino estaba en bancarrota pola política que levara seu pai durante o seu reinado.
Diante desta situación, o monarca, que apenas tiña dezasete anos, convocou as famosas Cortes de León de 1188.
Cortes de León
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Cortes de León de 1188.
Estas Cortes foron convocadas na primavera de 1188, probabelmente na primeira quincena de abril, xa que o 27 deste mesmo mes, Afonso VIII confirmaba a Rodrigo I bispo de Oviedo, todos os seus privilexios.
As Cortes reuníronse no claustro de Basílica de Santo Isidoro de León, baixo a presidencia do rei leonés. Nestas Cortes, Afonso recibiu o apoio dos vellos representantes da Curia Rexia (o clero e a nobreza) e, por primeira vez, dos representantes das cidades. Estaban presentes todos os bispos do reino, inclu�ndo a Pedro Su�rez de Deza, arcebispo de Santiago de Compostela, que era a m�xima autoridade relixiosa do reino, ademais dos nobres e os representantes das clases populares das cidades do reino de Le�n que, por primeira vez, eran convocados a un acto destas caracter�sticas, para intervir en asuntos de Estado. As cidades representadas eran Le�n, Oviedo, Salamanca, Ciudad Rodrigo, Zamora e Astorga, inclu�ndo tam�n outras como Toro, Benavente, Ledesma e algunhas m�is de Galicia, Asturias e Estremadura sendo, desta maneira, as primeiras Cortes representativas de Europa e do mundo,[28] e as precursoras dun Parlamento moderno. Nelas, reco�eceuse o dereito � inviolabilidade dos domicilios e ao h�beas corpus dos participantes.[29]
Naquela asemblea naceu un compromiso que obrigaba a todas as partes, comezando polo mesmo rei; dito compromiso son os chamados Decreta de 1188, reco�ecidos pola UNESCO como o embri�n da democracia representativa,[30] moi anterior � famosa Carta Magna do rei de Inglaterra Xo�n sen Terra, que data de 1215.
O motivo polo cal Afonso convocou aos representantes das cidades foi sen d�bida a perentoria necesidade de solucionar a grave situaci�n econ�mica que sufr�a o reino. O feito de que os habitantes das cidades gozaran dunha gran prosperidade econ�mica, e de que a colaboraci�n coa nobreza neste aspecto fora demasiado complicada, motivou que o rei chamase aos representantes das cidades para que asistiran a estas Cortes. As�, Afonso VIII conseguiu, sen implicar � nobreza, xerar m�is recursos para o reino, recursos cada vez m�is necesarios polo crecente gasto que ocasionaban as guerras cos veci�os; a cambio, comprometeuse a mellorar a administraci�n da xustiza e a eliminar os abusos de poder da nobreza.
Matrimonios
[editar | editar a fonte]O 15 de febreiro de 1191, en Guimar�es, Afonso VIII casou coa s�a prima irm�, Tareixa de Portugal,[24] [31] filla do rei de Portugal, Sancho I e de Doce de Arag�n, filla da ra��a de Arag�n, Petronila de Arag�n e do conde de Barcelona Ram�n Berenguer IV o Santo. Ambos os noivos eran, por tanto, netos de Afonso Henr�ques, primeiro rei de Portugal.
Polas presi�ns da Igrexa, e polo feito de que o papa Celestino III, debido a este matrimonio entre primos irm�ns sen dispensa papal, excomungara o monarca de Le�n e pronunciara un interdito sobre o Reino de Le�n en 1195, a parella tivo que separarse. En 1198 o matrimonio foi anulado por consanguinidade e en 1200 Teresa retirouse a un convento en Lorv�o.[23] A ra��a Teresa e a s�a irm� Sancha foron beatificadas en 1705 polo papa Clemente XI mediante a bula Sollicitudo Pastoralis Offici.[32][33]
Contra a metade de decembro de 1197, melloradas xa as relaci�ns co Reino de Castela (desde 1195 eran moi malas: nese ano, o intento do rei Afonso VIII de Castela de proseguir a Reconquista fora freado na batalla de Alarcos, o 18 de xullo de 1195 porque, entre outras cousas, Afonso VIII de Le�n, se negara a participar nela), Afonso VIII de Le�n casou coa s�a segunda esposa, a s�a prima segunda Berenguela de Castela, filla do rei Afonso VIII de Castela, primo irm�n de Afonso VIII de Le�n (en realidade o pai de Afonso VIII de Le�n, Fernando II, e o pai de Afonso VIII de Castela e, por tanto, av� de Berenguela, Sancho III, eran irm�ns) e de Leonor Plantagenet. A voda celebrouse con grande esplendor na igrexa de Santa Mar�a de Valladolid. Para Berenguela foi o seu segundo matrimonio.[23] Berenguela casara en 1188 con Conrado II de Suabia, fillo do emperador do Sacro Imperio Frederico Barbarroxa pero, pola pouca idade da princesa, o matrimonio non se consumara e, ademais, en 1196, Berenguela quedou vi�va antes de podelo consumar.
Como resultado desta uni�n, as relaci�ns entre Le�n e Castela melloraron at� tal punto que, xunto co rei de Arag�n, Pedro II, Afonso VIII de Le�n e Afonso VIII de Castela fixeron unha alianza e, en 1200, aproveitando o feito de que o rei de Navarra, Sancho VII estaba loitando en Murcia, Andaluc�a e o norte de �frica, aliado cos almohades, para atacalo e separar de Navarra os territorios de �raba e Guip�scoa, en beneficio de Castela.
Segundo a cr�nica de Alberico de Tres Fontes, en principio o matrimonio foi aceptado polo papa Celestino III. Deste matrimonio naceron cinco fillos.[34] Por�n, a pesar de que o papa Celestino autorizara esta uni�n, en 1204 o recentemente elixido papa Inocencio III apertou para que o matrimonio fose anulado e, ao non conseguir ning�n resultado, proclamou un interdito sobre os reinos de Le�n e Castela, ameazando con declarar ilex�timos os fillos nacidos da parella[26]. Finalmente acabou por anulalo en 1204 alegando o parentesco dos c�nxuxes. Esta era a segunda anulaci�n para Afonso, e ambos os esposos solicitaron vehementemente unha dispensa para permaneceren xuntos. Pero este papa foi un dos m�is duros en cuesti�ns matrimoniais, as� que a denegou, a�nda que a parella conseguiu que a s�a descendencia fose considerada lex�tima pola Igrexa. Berenguela regresou a Castela e f�xose monxa no Mosteiro de Santa Mar�a la Real de Las Huelgas, en Burgos.
Conflitos territoriais
[editar | editar a fonte]Castela
[editar | editar a fonte]
Pouco despois de ser coroado, Afonso VIII de Le�n reuniuse co seu primo Afonso VIII de Castela en Carri�n de los Condes coa intenci�n de iniciar unhas boas relaci�ns con Castela que permitiran unha paz duradeira. A reuni�n consistiu nunha cerimonia para investir a Afonso VIII de Le�n cabaleiro e, como era costume nestes casos, Afonso beixou a man do rei castel�n, recibindo por parte deste a espada e o cinto propios dun cabaleiro.
Na mesma cerimonia foi armado cabaleiro o pr�ncipe Conrado de Suabia, fillo do emperador do Sacro Imperio Romano Xerm�nico Frederico Barbarroxa. O pr�ncipe vi�era � pen�nsula co obxectivo de casar coa infanta Berenguela, filla de Afonso VIII de Castela.
Afonso VIII de Castela, m�is tarde, e rompendo o pacto, entrou coas s�as tropas en territorio leon�s, apoder�ndose de varias prazas que nunca pertenceran a Castela, entre elas Valencia de Don Juan e Valderas. Comezaron as� as hostilidades co Reino de Le�n, invadindo uns territorios que marcar�an a pol�tica exterior de Afonso VIII de Le�n.
En 1211 Afonso devolveu o castelo de Alca�ices aos templarios.[35][36]
Tras a disoluci�n do seu matrimonio con Berenguela, Afonso centrouse outra vez na rivalidade do seu reino co de Castela. Volveron as fricci�ns, especialmente nos territorios situados na Franxa de Carri�n e en parte da Terra de Campos.
En 1217 a s�a ex-esposa, Berenguela, abdicou en favor do fillo de ambos, Fernando, polo que este se trasladou xunto � s�a nai para gobernar o reino castel�n, do que Benguela era rexente.
Portugal
[editar | editar a fonte]O rei Sancho I de Portugal, polo oeste, penetrou en territorio leon�s co mesmo obxectivo que Castela: apoderarse de parte das terras do Reino de Le�n (principalmente, do Reino de Galicia). As�, o reino leon�s viuse cercado entre d�as frontes que ameazaban coa s�a destruci�n.
En 1197 Afonso VIII de Le�n declarou a guerra a Sancho I de Portugal, que invadira o sur de Galicia e ocupara a cidade de Tui durante dous anos. Cando fixeron as paces, Afonso fundou a cidade da Guarda para protexer a fronteira oriental.
Afonso VIII de Le�n, vendo a situaci�n, deuse de conta do grave perigo que corr�a o seu reino. Para encontrar unha soluci�n, utilizou a diplomacia e p�xose de inmediato a buscar apoios en Portugal. Primeiro entrevistouse co seu t�o Sancho I de Portugal e concertou o seu matrimonio coa filla do rei, a infanta Teresa. Debido a que ambos os dous, como quedou dito, eran netos de Afonso Henr�ques, primeiro rei de Portugal, o casamento entre eles estaba prohibido. Por�n, o matrimonio celebrouse e durou tres anos, antes de que o papa o anulase, nos cales tiveron tres fillos: Sancha, Fernando e Aldonza (tam�n co�ecida como Doce).
Liga de Huesca
[editar | editar a fonte]Nun tempo tan convulso, o rei de Portugal propuxo ao seu hom�logo aragon�s, Afonso II, un pacto para defend�rense de Castela.
O rei de Arag�n, temeroso de Castela, propuxo ao rei portugu�s que o pacto se estendera ao Reino de Navarra, cuxo rei era Sancho VI, e ao Reino de Le�n.
O pacto entre estes catro reinos, asinado o d�a 12 de maio de 1191 na cidade de Huesca, polo que se co�ece como a Liga de Huesca, consist�a nun compromiso polo cal ning�n dos monarcas asinantes entrar�a en guerra sen o mutuo consentimento.
Afonso VIII de Le�n, pola s�a parte, asinou o tratado pola pouca confianza que ti�a co seu primo Afonso VIII de Castela, que, a pesar do convenio de Carri�n, segu�a sen devolverlle as prazas leonesas que a�nda reti�a.
Pacto cos almohades
[editar | editar a fonte]
En 1191, Afonso VIII de Le�n, temeroso do perigo que supo��a o gran poder do Imperio almohade, asinou unha tregua de cinco anos ante a imposibilidade de enfrontarse a un inimigo tan perigoso. O papa Celestino III non tardou en reaccionar ante este pacto: excomungou ao rei de Le�n para castigalo polo seu pacto cos almohades. E mesmo fixo m�is: procedeu a conceder as mesmas grazas a aqueles que loitaran contra o Reino de Le�n que as que recib�an os que participaban nas Cruzadas, deixando as� relevados da obediencia debida ao rei aos s�bditos leoneses.
Daquela Sancho I de Portugal, crendo que o final do Reino de Le�n estaba cerca, aproveitou a oportunidade para atacar o reino, esperando, como anos atr�s, ampliar os seus dominios a costa do Reino de Le�n. Invadiu Galicia coa axuda de varios nobres galegos, tomando Tui e Pontevedra, poboaci�ns que pasar�an de novo ao Reino de Le�n m�is tarde.
Afonso VIII de Castela, pola s�a parte, coa axuda de Portugal e do Reino de Arag�n, aproveitou a bula papal para atacar tam�n o Reino de Le�n. Penetrou polo sur e atacou Benavente, fracasando no seu intento de conquistar a praza. Avanzou m�is tarde cara ao norte at� Astorga, cidade que tam�n atacou fracasando de novo no intento de conquistala. Despois de deixar unha verea de destruci�n ao seu paso, chegou �s portas da cidade de Le�n, � cal non foi capaz de acceder, content�ndose coa toma de Puente Castro, localidade pr�xima � cidade (hoxe en d�a � un barrio de Le�n), tras varios d�as de brutais ataques. Despois de ocupar esta localidade, o rei castel�n saqueou e destru�u o barrio xudeu e a s�a sinagoga, escravizando a parte dos seus moradores.
Cando Afonso VIII de Le�n recibiu en 1195 axuda dos �rabes en forma de di�eiro e tropas, decidiu contraatacar a Castela, chegando at� Carri�n de los Condes. Deste modo, e considerando Afonso que as� reparaba a humillaci�n sufrida polo acto de beixar a man do monarca castel�n; e para confirmar a anulaci�n daquel acto, f�xose armar cabaleiro novamente. Afonso VIII de Castela, pola s�a parte, fixo tam�n un pacto cos almohades para evitar males maiores.
O legado pontificio, co�ecedor das malas relaci�ns entre os reinos de Le�n e de Castela, quixo mediar no conflito. As�, conseguiu que ambos os reis se reuniran en Tordehumos, Valladolid, onde se asinou un tratado de paz o 20 de abril de 1194 no cal se obrigaba ao rei castel�n a devolver de inmediato tres castelos leoneses (os de Alba, Luna e Portilla) e, � s�a morte, todas as vilas que Castela arrebatara a Le�n tras falecer Fernando II de Le�n (Valderas, Bola�os, Villafrech�s, Villarmentero, Siero de Ria�o e Siero de Asturias).[37] No tratado, Afonso IX comprometeuse a casar con Berenguela, filla m�is vella do rei de Castela. (Ver Matrimonios, m�is arriba).
A derrota de Alarcos
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Batalla de Alarcos.
O 4 de xullo Yaacub partiu de C�rdoba, e cruzando Despe�aperros, avanzou sobre a chaira onde se alzaba o castelo de Salvatierra, aos p�s do de Calatrava. Un destacamento da Orde de Calatrava, xunto con alg�ns cabaleiros de fortalezas pr�ximas, intentaron dar coas forzas almohades, pero encontraron un ex�rcito moi superior ao destacamento e foron exterminados case por completo. Afonso VIII de Castela alarmouse tras o acontecido e apresurouse a reunir todas as tropas pos�beis en Toledo e a marchar cara a Alarcos, que era o extremo sur das posesi�ns de Castela, na fronteira con Al-�ndalus. O monarca castel�n reclamou a axuda dos reis de Le�n, Navarra a Arag�n, xa que o poder�o almohade ameazaba a todos por igual. Pero por darse pr�sa en presentar batalla, o rei castel�n non esperou os reforzos de Afonso VIII de Le�n nin os de Sancho VII de Navarra, que estaban de cami�o. O 16 de xullo o grande ex�rcito almohade foi avistado. Imprudentemente, Afonso VIII de Castela decidiu presentar batalla ao d�a seguinte de chegar as tropas aos arredores de Alarcos (o 17 de xullo). Talvez por confiar na forza da cabalar�a pesada castel�, en vez de retirarse a Talavera de la Reina onde chegaran as tropas leonesa. Pero Afonso VIII de Le�n, debido a que o rei castel�n non devolvera as prazas leonesas que a�nda ti�a no seu poder, a pesar do acordado, negoulle o seu apoio. As�, o rei de Castela esperaba derrotar el s� aos almohades e non compartir a s�a gloria co monarca leon�s. Os ex�rcitos cristi�n e musulm�n encontr�ronse o 19 de xullo de 1195 en Alarcos. A batalla terminou cunha estrepitosa derrota do ex�rcito cristi�n.[38] Porén, unha vez consumada a derrota, Afonso VIII de León citouse en Toledo co seu primo o rei castelán para demandarlle que cumprira o acordo e lle devolvera as prazas leonesas no seu poder; Afonso VIII de Castela negouse, e o rei leonés abandonou a reunión indignado.
Nos dous anos seguintes á batalla, as tropas de al-Mansur devastaron Estremadura, o val do Texo, A Mancha e toda a zona próxima a Toledo, marcharon contra Montánchez, Trujillo, Plasencia, Talavera, Escalona e Maqueda, pero foron rexeitadas por Pedro Fernández de Castro "o Castelán" que, tras a batalla, pasou a servir ao rei Afonso VIII de León, que o nomeou o seu Mordomo maior. Porén, estas expedicións almohades non achegaron máis terreo para o Califato. De todos os xeitos, a reconquista quedou paralizada até a batalla das Navas de Tolosa.
As Navas de Tolosa
[editar | editar a fonte]- Artigo principal: Batalla das Navas de Tolosa.
Nos anos seguintes os almohades seguían a representar unha ameaza que debía ser eliminada para asegurar a supervivencia dos reinos cristiáns peninsulares. Isto motivou ao arcebispo de Toledo, Rodrigo Jiménez de Rada, a informar ao novo papa Inocencio III do perigo. Con data 16 de febreiro de 1212, o papa enviu unha bula ao rei de Castela para informalo da conveniencia de iniciar unha nova guerra contra os almohades. O monarca castelán contestou que faría unha cruzada contra os musulmáns.
A iniciativa pasaba, pois, ao Reino de Castela. O monarca castelán, que sufrira a grave derrota de Alarcos, sabía que necesitaba a colaboración dos outros reinos cristiáns da península se quería saír vitorioso nesta empresa. Desta forma, mentres Afonso VIII de Castela se encontraba en Madrid preparando a batalla xunto ao seu fillo, que morrería antes de que se librara a batalla, enviou mensaxeiros aos Reinos de Navarra, Aragón e León.
En Castela temíase o poderío do Reino de León, xa que había pouco que demostrara a súa fortaleza derrotando aos portugueses en varias batallas. Ademais, na conciencia do rei castelán preocupaba o feito do que faría o rei leonés para recuperar os territorios leoneses que, pese a todos os pactos, mantiña aínda no seu poder. Temía que Afonso VIII de León puxera como condición para participar na batalla a devolución de todos os territorios usurpados, ou que, no caso de que o rei de León non acudira á batalla, aproveitaría a súa ausencia para recuperalos.
Por iso Afonso VIII de Castela pediu a mediación do papa, para evitar calquera ataque leonés. Inocencio III accedeu e ameazou coa excomuñón a todo aquel que se atrevera a violar a paz mentres os casteláns loitaban contra os musulmáns. Este feito contrasta co sucedido anos atrás, cando o mesmo papa obrigara ao monarca castelán, sen éxito, a devolver eses castelos a Afonso VIII de León. O rei de León, que ansiaba acudir á batalla, convocou unha Curia Regia que lle recomendou que exixira condicións para participar na campaña, e así, Afonso VIII de León respondeu ao seu curmán e homólogo castelán que acudiría gustoso en canto se lle devolveran os territorios que lle pertencían.
Entre tanto, Afonso VIII de Castela reuniu en Toledo as tropas como punto de partida. Ás tropas castelás se lles uniron as de Aragón e Navarra, así como un gran número de cabaleiros franceses, italianos e doutros países europeos. Á batalla non acudiron os reis de León nin de Portugal, pero permitiron que os seus vasalos se incorporaran á batalla. Deste xeito, moitos leoneses, asturianos e galegos participaron na batalla.
Tal como temera Afonso VIII de Castela, o rei leonés procedeu a recuperar o que era seu. Para non violar o edicto do papa e evitar a excomuñón, dedicouse a recuperar só aquelas prazas que estaban dentro das fronteiras de León, evitando así o enfrontamento en terras castelás. Cando Afonso VIII de Castela volveu vitorioso da batalla e se encontrou cos feitos consumados, non puido facer nada. Aínda máis, convidou aos reis de León e de Portugal a concertar un tratado de paz, o cal se asinou en Coímbra. Houbo incluso un novo pacto no cal Afonso VIII de Castela devolveu as prazas leonesas de Peñafiel e Almanza a Afonso VIII de León.
Reconquista
[editar | editar a fonte]
Finalizadas as loitas con Castela despois da morte de Afonso VIII de Castela, Afonso VIII de León reemprendeu os seus plans de reconquista. A finais de 1218 o monarca leonés organizou unha expedición a terras musulmás, na que participaron cruzados gascóns e as Ordes de Calatrava e Alcántara,[39] coa intención de conquistar Cáceres; porén, a cidade estaba ben defendida e, tras un asedio de tres meses e medio, os exércitos cristiáns tiveron que retirarse.[40]
Nunha segunda incursión a terras musulmás, Afonso VIII de León encontrouse cun novo inimigo, que non era outro que o Reino de Portugal, que ansiaba as mesmas terras que o monarca leonés quería para o seu reino. Desta maneira, os portugueses atacaron ás tropas leonesas en Braga e Guimarães e foron derrotadas en ambas as ocasións. O 13 de xuño de 1219, ambos os reinos asinaron un novo tratado de paz para poñer fin ás hostilidades. Despois destas vitorias contra os portugueses, Afonso VIII de León realizou unha incursión por terras musulmás até Sevilla, onde derrotou aos mouros e recolleu un gran botín.
En 1221 os cabaleiros da Orde de Alcántara lograron render a cidade de Valencia de Alcántara, o que daría un novo impulso á reconquista leonesa.[41] Ao ano seguinte, volveu a intentarse a toma de Cáceres, fracasando novamente. O rei Afonso VIII de León volveu a asediar a cidade en 1223, 1225 e 1226 (ano no que tamén intentaría render Badaxoz, sen éxito), até que, finalmente, Cáceres caeu en abril de 1229.[41] [42]
A cidade de Cáceres era a peza clave na fronte musulmá. Isto, unido á grave derrota ocorrida en 1230 ao exército de Ibn Hud, que se dirixía a socorrer Mérida, tivo como consecuencia a caída moitas cidades estremeñas e o abandono doutras por parte dos seus defensores andalusís.[41] Así, en 1230 serían conquistadas Mérida —tras un longo asedio—,[42] Badaxoz, Elvas —as dúas abandonadas polos seus defensores— e Baldala (actual Talavera la Real).[42] Ese mesmo ano Montánchez foi entregada á Orde de Santiago.[42]
Xestión do Reino de León durante o seu reinado
[editar | editar a fonte]Repoboación
[editar | editar a fonte]
- V�xase tam�n: Foro do bo burgo de Castro Caldelas.
Afonso VIII de Le�n aplicou unha pol�tica de repoboaci�n baseada no co�ecemento das actuaci�ns que os seus predecesores fixeran, elixindo as� a que resultara m�is conveniente. Aplicou sobre todo t�cnicas parecidas �s que no seu d�a seguiran Afonso III e Ramiro II. E non s� se dedicou a repoboar zonas novas, sen�n que tam�n potenciou as xa poboadas mediante foros para mellorar o goberno e o desenvolvemento das vilas e cidades do Reino de Le�n.
Concedeu as� foros a Tui, Baiona, Lobeira, Ponte Caldelas, Melide, Monforte de Lemos, Sarria, O Burgo de Castro Caldelas, Betanzos, ou Triacastela,[45] en Galicia.
En Asturias concedeu foros a Llanes, despois de repoboala, e eximiu do pagamento do port�dego a Oviedo, que se exix�a para pasar desde esta cidade a Le�n, e ademais repoboou Tin�u.
Por �ltimo, en Le�n concedeu foros a Carracedelo, Vilafranca do Bierzo, Bembibre e a Pobra de Seabra, e repoboou Villalpando.
En 1208 refundou Crunia (iuxta Turrim de Faro in loco qui dicitur Crunia) trasladando aos habitantes da pr�xima poboaci�n do Burgo at� a actual localizaci�n da Cidade Vella, reconstru�ndo a urbe e outorg�ndolle os privilexios do Foro de Benavente. As�, A Coru�a pasou a ser unha cidade de reguengo, � dicir, que depend�a directamente do rei, libre de vasalaxe ao clero ou aos se�ores feudais que se repart�an o resto do territorio galaico. A vila encetou un gran desenvolvemento mercante e pesqueiro, e estendeuse polo t�mbolo da pen�nsula.[46]
O 20 de abril de 1211 celebrou a solemne consagraci�n da Catedral de Santiago de Compostela.[47][48]
Recursos econ�micos
[editar | editar a fonte]A econom�a do Reino de Le�n base�base na agricultura e a gandar�a. Co�ecedor disto, Afonso VIII de Le�n promulgou varias leis no comezo do seu reinado para favorecer as actividades vitivin�cola e madeireira, as� como a cr�a de bois e outros animais de labor, co fin de impulsar as actividades existentes e diversificar en certo modo a econom�a do reino. Durante o seu reinado, nas zonas h�midas, como Asturias e Galicia, floreceu a gandar�a, mentres que na zona do Douro fixo o propio a agricultura.
A produci�n de cereal, bastante abundante na zona do Douro, era insignificante en Asturias e Galicia, tendo problemas estes territorios incluso para abastecer de trigo �s igrexas, as cales necesit�bano para facer a consagraci�n relixiosa. Ante esta escaseza, non � de estra�ar que se considerara un gran luxo comer pantrigo en ditos territorios, especialmente nas cidades. A produci�n de cereais en todo o reino centr�base sobre todo no trigo e no centeo, a�nda que tam�n se produc�an outros produtos como hortalizas, li�o e legumes. Os animais empregados na agricultura eran vacas e bois, substitu�dos nas chairas da Terra de Campos por mulas.
O vi�o produc�as en todo o Reino; a�nda as�, destacaban alg�ns puntos de produci�n: a comarca de Ribadavia en Ourense, Vilafranca do Bierzo en Le�n, Toro na provincia de Zamora, e a Ribera del Duero e Terra de Campos.
A pesca tam�n era un recurso importante en todo o reino, e moita xente se dedicaba a ela tanto de mar como de r�o.
En Asturias, a produci�n de maz�s era enorme e, como normalmente hab�a un grande excedente, este era usado para producir sidra. Afonso VIII de Le�n chegou a sorprenderse cando lle comunicaron que varias comunidades mon�sticas asturianas colleitaban as maz�s para despois elaborar sidra para todo o ano.
Un dos grandes logros da xesti�n de Afonso VIII foi o acusado descenso do poder que ostentaban os nobres respecto a �pocas anteriores e a outros Reinos, debido � pol�tica seguida polo monarca leon�s.
A Universidade de Salamanca
[editar | editar a fonte]
Un dos actos m�is importantes e destac�beis de Afonso VIII de Le�n foi a creaci�n do Estudo Xeral de Salamanca, a partir das Escolas catedralicias que xa levaban funcionando desde case un s�culo ates. Naqueles tempos eran normais as escolas nas catedrais de todos os reinos de Espa�a.
Entre 1208 e 1214, o bispo Tello T�llez de Meneses creara un Estudo Xeral en Palencia (que acabou convert�ndose en Universidade en 1263, cando estaba a punto de desaparecer), un Estudo onde os leoneses ti�an dif�cil acudir debido aos continuos choques entre Le�n e Castela.
Por iso, Afonso VIII de Le�n decidiu, en 1218, crear outro Estudo Xeral (Studium Generale) en Salamanca.[49] xerme da Universidade de Salamanca, que foi o segundo m�is antigo de Espa�a, tras o seu hom�logo Studium de Palencia.
Este Studium de Salamanca foi a primeira instituci�n educativa europea en obter o t�tulo de Universidade, pola real c�dula de Afonso X o Sabio datada o 9 de novembro de 1252, e posteriormente ratificada pola licentia ubique docendi do papa Alexandre IV no ano 1255.[49][50]
C�mpre sinalar que no momento de transici�n do lat�n ao romance como idioma da administraci�n p�blica, a lingua da Corte de Afonso VIII de Le�n era o galego. El mesmo o falaba. Era a lingua dos Cancioneiros e da cultura na pen�nsula. Debe salientarse que a base da instituci�n salmantina foi a Escola catedralicia de Santiago de Compostela, fundada no s�culo XI no tempo da ra��a Sancha I de Galicia, que reinou entre 1037 e 1065, e que a Universidade de Salamanca, como consta no seu Cartulario, foi desde o principio galaica. Os arcebispos de Santiago ostentaron o reitorado durante a Idade Media e a maior�a dos profesores, formados en Santiago, en Par�s ou en Bolo�a, eran galegos.[6]
�ltimos anos e morte
[editar | editar a fonte].jpg)
Afonso VIII de León pasou os últimos anos da súa vida na loita contra os musulmáns de al-Andalus conquistando Elvas e outras cidades de Estremadura, en 1228,[23] e despois Cáceres, en 1229, e finalmente Mérida e Badaxoz, en 1230.
Despois destas campañas, en 1230, dirixiuse a Santiago de Compostela para visitar o Apóstolo Santiago, polo cal sentía gran devoción, para agradecerlle a súa protección e axuda na reconquista.
No camiño, enfermou gravemente en Vilanova de Sarria, en Galicia (Villa Noua iuxta Sarriam in Gallecia), e faleceu pouco despois, o 24 de setembro dese ano.[23]
O seu corpo foi trasladado a Santiago e sepultado na Catedral desta cidade, ao lado do seu pai, Fernando II,[23] no Panteón Real.
O problema da sucesión
[editar | editar a fonte]Afonso VIII de León e Galicia legou o seu reino a Sancha e Aldonza, fillas do seu primeiro matrimonio, que ascenderon ao trono co apoio da nobreza, pero o clero e a aristocracia opuxéronse, xa que preferían que os reinos de León e Castela se reunificaran baixo o rei Fernando III.
O acordo alcanzouse polas dúas ex-esposas de Afonso VIII, Teresa e Berenguela que, en nome dos seus respectivos fillos, asinaron a Concordia de Benavente de 1230, na cal a súa primeira muller, Teresa de Portugal, renunciaba aos dereitos que as súas fillas Sancha e Aldonza tiñan ao trono de León, en favor do rei de Castela Fernando, fillo de Afonso e da súa segunda muller Berenguela.[51] Así, Fernando logrou reunir baixo unha soa coroa, e definitivamente, os reinos de León e Castela, non sen a oposición da poboación leonesa que, durante varios meses, pechou as portas da cidade de León ao rei castelán, contra o cal loitaran durante moitos anos nos campos de batalla.
- Véxase tamén: Concordia de Benavente.
Descendencia
[editar | editar a fonte]Primeiro matrimonio
[editar | editar a fonte]Do seu matrimonio coa infanta Teresa de Portugal, filla do rei Sancho I de Portugal e da raíña Aldonza de Aragón (tamén coñecida como Doce de Barcelona), naceron tres fillos:
- Sancha (1191-c. 1243).[52]
- Fernando (1192/1193-1214).[53]
- Aldonza, tamén coñecida como Doce de León (1193/1194-1248).[54]
Segundo matrimonio
[editar | editar a fonte]Do seu segundo matrimonio, coa infanta Berenguela de Castela, filla do rei Afonso VIII de Castela e da raíña Leonor Plantagenet, naceron cinco fillos:
- Leonor de León (1198-1202).[34]
- Constanza de León (1200-1242), relixiosa no Mosteiro de Santa María la Real de Las Huelgas de Burgos.[34]
- Fernando (1201-1252). Ocupou o trono castelán en 1217, á morte de Henrique I, e o trono galego-leonés en 1230, á morte do seu pai, reinando co nome de Fernando III, o Santo.[34]
- Afonso (1202-1272). Señor consorte de Molina e Mesa. Contraeu matrimonio en tres ocasións e foi o pai da raíña María de Molina.[34]
- Berenguela (1204-1237). Contraeu matrimonio en 1224 con Xoán de Brienne, rei de Xerusalén e posteriormente rexente do Imperio Latino de Constantinopla.[34]
Fillos ilexítimos
[editar | editar a fonte]Da súa relación cunha señora da que non se coñece o nome, tivo un fillo:[19][23][24]
- Pedro Afonso de León (1196-1226).
Despois da anulación do seu primeiro matrimonio, e antes de casar con Berenguela, o rei Afonso tivo unha relación amorosa, que durou uns dous anos, con Inés Íñiguez de Mendoza, filla de Íñigo López de Mendoza e da súa esposa María García,[55] con quen tivo unha filla nacida contra 1197:
- Urraca de León (c. 1197-1244/1258), señora consorte de Biscaia polo seu matrimonio con Lope Díaz II de Haro.[56]
Tivo outra relación cunha nobre galega, Estefanía Pérez de Faiam, a quen en 1211 o rei doou un reguengo en terras ourensás onde a súa familia, segundo se desprende do seu testamento datado en 1250, tiña moitas propiedades, así como no norte de Portugal. Era filla de Pedro Menéndez Faiam, quen confirmou varios documentos reais outorgados polo rei Afonso VIII, e neta de Menendo Faiam, que tamén confirmou varios diplomas reais do rei Fernando II emitidos en Galicia a partir de 1155. Estefanía contraeu matrimonio despois da súa relación co rei con Rodrigo Suárez, de quen tivo descendencia. No seu testamento mandou ser enterrada na igrexa do Mosteiro de Fiães, no norte de Portugal (en Melgaço), na beira do Miño.[57]
Afonso VIII de León e Estefanía foron pais de:
Segundo o historiador medievalista Julio González González, despois da súa relación con Estefanía, o rei tivo unha amante salmantina de orixe descoñecida chamada Maura, de quen tivo a:[59]
- Fernando Afonso de León (m. 1278), que foi deán da catedral de Santiago de Compostela,[59] arcediago da catedral de Salamanca e cóengo da catedral de León.
Da súa relación entre 1214 e 1218 coa nobreza portuguesa Aldonça Martínez de Silva, filla de Martinho Gómez de Silva, señor de Silva, e da súa esposa Urraca Rodríguez,[60] naceron tres fillos:
- Rodrigo Afonso de León (m. despois de 1252), señor de Aliger e Castro del Río e Adiantado maior da fronteira de Andalucía, que casou con Inés Rodríguez, filla de Rodrigo Fernández de Valduerna o Feo,[61] señor de Cabrera e alférez do rei Afonso VIII.
- Aldonza Afonso de León (m. despois de 1267), que casou co conde Pedro Ponce de Cabrera, fillo do conde Ponce Vela de Cabrera e a condesa Teresa Rodríguez Girón.[62] Aldonza e o seu esposo Pedro aparecen xuntos por primeira vez o 10 de xuño de 1230 cando ambos doaron ao Mosteiro de Nogales a metade da igrexa de San Pelayo de Pobladura de la Valdería.[63]
- Teresa Afonso de León, que contraeu matrimonio con Nuño González de Lara o Bo,[64] señor da Casa de Lara. Outra filla bastarda de Afonso VIII, tamén chamada Teresa Afonso, que casou co conde Nuño González de Lara, xacía con este na capela maior do convento dos dominicos de San Pablo de Palencia.[65] Segundo Sánchez de Mora, Teresa era descendente do rei Afonso VIII e engade: «Segundo Salazar y Castro, Teresa Afonso era filla de Pedro Afonso e unha dama da casa de Villamayor, mentres que Julio González González identifícaa ben cunha filla de Urraca Afonso e Lope Díaz de Haro II, ben cunha filla natural de Afonso VIII. Á súa vez, o conde de Barcelos afirma que fora filla do monarca leonés e a súa amante Aldonza Martínez».[66] Teresa Alfonso, tal como sosteñen varios autores, foi filla do rei Afonso VIII. Así consta nunha venda que Teresa realizou en novembro de 1254 na vila de Carucedo. No documento, gardado no arquivo do Mosteiro de Santa María de Carracedo, declara que é filla do rei Afonso, neta do rei Fernando, e esposa de Nuño González de Lara.[67]
A relación máis duradeira do rei Afonso VIII, que comezou en 1218 e durou até a súa morte en 1230,[68] foi con Teresa Gil de Soverosa.[69] Membro da nobreza portuguesa, Teresa era filla de Gil Vázquez de Soverosa e de María Aires de Fornelos. Foron pais de catro fillos, todos eles nacidos entre 1218, o ano en que comezou a relación, e 1230, o ano en que morreu o rei:[70]
- Sancha Afonso de León (m. 1270), que contraeu matrimonio con Simón Ruiz de los Cameros, señor de los Cameros,[71] e fillo de Rodrigo Díaz de los Cameros e de Aldonza Díaz de Haro. Posteriormente profesou como relixiosa no convento de Santa Eufemia de Cozuelos de Ojeda, que ela fundara.[71][72]
- María Afonso de León (m. despois de xullo de 1275).[d] Casou en primeiras nupcias con Álvaro Fernández de Lara. Foi concubina do seu sobriño o rei Afonso X de Castela e, segundo o conde de Barcelos, contraeu un segundo matrimonio con Suero Arias de Valladares.[71]
- Martiño Afonso de León (m. 1268/1272), que foi esposo de María Méndez de Sousa, coa que fundou Mosteiro de Sancti Spiritus de Salamanca. Non houbo descendencia deste matrimonio.[73]
- Urraca Alfonso de León (m. despois de 1252). Casou nun primeiro matrimonio con García Romeu,[71] señor de Tormos, Pradilla e El Frago, e posteriormente con Pedro Núñez de Guzmán,[71] señor de Guzmán.
Notas
[editar | editar a fonte]- ↑ VIII é o ordinal que lle atribúe a historiografía moderna galega, e así aparece en múltiples fontes, incluídas varias enciclopedias editadas en galego (EGU, GEG e DEGU)
- ↑ A súa titulación inicial completa era Rex Legionis et Gallecie (rei de León e Galicia) pero, despois da conquista de Badaxoz (1230), engadiu tamén rex Badalloi (rei de Badaxoz). Nalgunha ocasión usou, así mesmo, o título de rex Asturianum (rei de Asturias).
- ↑ É posíbel que, á parte de Fernando Afonso, fosen pais doutro fillo chamado Xoán Afonso, que aparece nalgúns documentos cos fillos de Estefanía habidos no seu matrimonio con Rodrigo Suárez.
- ↑ O 4 de xullo de 1275, María doou ao Mosteiro de Santa María de Melón a cuarta parte do couto de Lougares. Véxase o documento publicado pola Real Academia Galega Arquivado 06 de maio de 2016 en Wayback Machine..
- Referencias
- ↑ López Carreira 1997, p. 160.
- ↑ López Carreira 2003.
- ↑ López Carreira 2013.
- ↑ López Teixeira, Xosé Antonio (2003). Arredor da conformación do Reino de Galicia (711-910). Trivium. Toxosoutos. p. 10. ISBN 84-95622-78-5.
- ↑ Míguez Macho 2011.
- ↑ 6,0 6,1 Nogueira, Camilo (26/9/2008). "Afonso VIII dito IX". El País (edición Galicia).
- ↑ 7,0 7,1 "Por que os Reis de Galicia son nomeados como Reyes de León e non de Galicia?". historiadegalicia.gal. 29/8/2017.
- ↑ Diciopedia do século 21.
- ↑ Elías de Tejada 1966.
- ↑ Filgueira Valverde 1991, p. 330.
- ↑ González López 1980.
- ↑ Villares Paz 1992, p. 57.
- ↑ Pallares & Portela 1980, p. 115.
- ↑ Pallares & Portela 1996, p. 195.
- ↑ Nogueira Román, Camilo (2001). A memoria da nación. O reino de Gallaecia. Xerais. p. 233. ISBN 84-8302-656-2.
[Afonso de Castela] Como primeiro rei exclusivo de Castela, debería ser titulado Afonso I, do mesmo xeito que o é Afonso Henriques en Portugal.
- ↑ López Carreira, Anselmo (2008). O Reino Medieval de Galicia. A Nosa Terra. p. 128. ISBN 978-84-8341-293-0.
Afonso VIII [...] foi impunemente convertido en 'noveno' para podelo incluir nunha inventada nómina de reis de España xunto con outro Afonso, de Castela (a quen se lle outorga o ordinal 'oitavo') [...] creandose así unha secuencia ficticia.
- ↑ Las Siete Partidas del Sabio Rey D. Alfonso el IX / con las variantes de más interés, y con la glosa del lic. Gregorio López ...; vertida al castellano y estensamente adicionadas con nuevas notas y comentarios y unas tablas sinópticas comparativas, sobre la legislación española, antigua y moderna, hasta su actual estado, por D. Ignacio Sanponts y Barba, D. Ramón Martí de Eixala, y D. José Ferrer y Subirana... Universidad de Granada (en castelán) I (Barcelona: Imprenta de Antonio Bergnes). 1844.
- ↑ AA.VV. (2005). "Afonso VIII". Gran Enciclopedia Galega (DVD). El Progreso. ISBN 84-87804-88-8.
- ↑ 19,0 19,1 19,2 "Afonso IX. König von Leon (1188-1230)". mittelalter-genealogie.de (en alemán). Archived from the original on 18 de setembro de 2008. Consultado o 05 de xuño de 2018.
- ↑ 20,0 20,1 Reis de Portugal en Medieval Lands (en inglés)
- ↑ Capetingi genealogy (en inglés)
- ↑ Gerli 2003, p. 54.
- ↑ 23,0 23,1 23,2 23,3 23,4 23,5 23,6 23,7 Cawley, Charles. "Castile & Leon, counts & kings - 3.A. Kings of León 1157-1230". Medieval Lands (en inglés).
- ↑ 24,0 24,1 24,2 Marek, Miroslav Casa de Ivrea-genealogy Arquivado 09 de novembro de 2017 en Wayback Machine. (en inglés).
- ↑ Shadis 2010, p. xix.
- ↑ 26,0 26,1 Cronica Alberici Monachi Trium Fontium (en latín).
- ↑ 27,0 27,1 López Sangil 2005.
- ↑ González, Miguel Ángel e Chao, Ricardo (7/5/2006): Historia de León La Revista. Diario de León.
- ↑ Fernández Catón 1993.
- ↑ "Amigos de los Decreta". Raigañu (en castelán). 19/4/2017.
- ↑ Fernandes Marques 2008, p. 62.
- ↑ Beata Sancha, virgen y fundadora en El Testigo Fiel (en castelán). Consultada o 23 de outubro de 2017.
- ↑ Beata Teresa del Portogallo en Santi e Beati (en italiano).
- ↑ 34,0 34,1 34,2 34,3 34,4 34,5 Martínez Díez 2007, p. 47.
- ↑ Martínez Díez, Gonzalo. Los Templarios en la Corona de Castilla (1ª ed.). Burgos: La Olmeda. p. 103. ISBN 9788460462774.
- ↑ Canal Historia (22/10/2015). "Apéndice I. Los lugares del Temple". Templarios. Del origen de las cruzadas al final de la Orden del Temple (1ª ed.). Penguin Random House. p. 417. ISBN 9788401015731.
- ↑ Rodríguez López 1994, p. 162.
- ↑ Suárez Fernández, Luis (1978). Historia de España. Edad Media (en castelán). Madrid: Gredos. ISBN 84-249-3134-3.
- ↑ Rábade Obradó et al. 2005.
- ↑ Rodríguez López 1994, p. 102.
- ↑ 41,0 41,1 41,2 Álvarez Palenzuela 2007.
- ↑ 42,0 42,1 42,2 42,3 Rodríguez López 1994, p. 116.
- ↑ Alvarado 1997.
- ↑ Míguez Macho 2011, p. 90.
- ↑ Villares, Ramón (2016): Historia e Galicia Vigo: Galaxia. ISBN 978-84-9855-555-1.
- ↑ González Garcés, Miguel (tradución dos documentos ao galego, Xosé Manuel Pose Mesura) (2008): Alfonso IX y su Crunia. Concello da Coruña. ISBN 978-84-9560-0-59-2. Textos en castelán, galego e latín.
- ↑ Páxina web do 800 aniversario da Catedral de Santiago (en castelán).
- ↑ Orlandis Rovira, José (1990): "Algunas consideraciones en torno a los orígenes cristianos en España" Arquivado 23 de outubro de 2017 en Wayback Machine. en Antigüedad y cristianismo: Monografías históricas sobre la Antigüedad tardía, nº 7, páxs. 63-72.
- ↑ 49,0 49,1 Universidad de Salamanca. Historia.
- ↑ Rodríguez Cruz, Águeda María. "Índice de relación documental". Universidad de Salamanca. Consultado o 23 de outubro de 2017.
- ↑ Rodríguez López 1994, p. 118.
- ↑ Fernandes Marques 2008, pp. 89 e 140.
- ↑ Fernandes Marques 2008, p. 140.
- ↑ Fernandes Marques 2008, pp. 140 e 143.
- ↑ Calderón Medina 2011, p. 262.
- ↑ Calderón Medina 2011, pp. 262–263.
- ↑ 57,0 57,1 Calderón Medina 2011, pp. 264–265.
- ↑ Calderón Medina 2011, p. 264 n.31.
- ↑ 59,0 59,1 Calderón Medina 2011, p. 265.
- ↑ Calderón Medina 2011, p. 266–267.
- ↑ Calderón Medina 2011, pp. 267–268.
- ↑ Calderón Medina 2011, pp. 268–270.
- ↑ Cavero Domínguez 2001, pp. 88–89, doc. 51.
- ↑ Calderón Medina 2011, p. 269.
- ↑ Arco y Garay 1954, pp. 181–192.
- ↑ Sánchez de Mora 2004, p. 633 e n. 8, mesma páxina.
- ↑ Martínez Martínez 1997, pp. 359-360, doc. 495.
- ↑ Calderón Medina 2011, p. 275.
- ↑ Calderón Medina 2011, p. 270.
- ↑ Calderón Medina 2011, pp. 268, 270 e 275.
- ↑ 71,0 71,1 71,2 71,3 71,4 Calderón Medina 2011, p. 276.
- ↑ Sánchez Rivera, Jesús Ángel (2008). "Configuración de una iconografía singular: la venerable doña Sancha Alfonso, comendadora de Santiago". Anales de Historia del Arte (UCM) (18): 167–209. ISSN 0214-6452.
- ↑ Calderón Medina 2011, pp. 275–276.
Véxase tamén
[editar | editar a fonte] Afonso VIII. Un rei no final da Era Compostelá. |
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Afonso VIII de León e Galicia  |
 |
A Galicitas posúe citas sobre: Afonso VIII de León e Galicia |
 |
A Galifontes posúe textos orixinais acerca de: Afonso VIII de León e Galicia |
Bibliografía
[editar | editar a fonte]- AA.VV. (2003-2004). "Afonso VIII". Diccionario enciclopédico galego universal 2. La Voz de Galicia. p. 25. ISBN 84-7680-429-6.
- AA.VV. (2006). "Alfonso". Diciopedia do século 21 1. Do Cumio, Galaxia e do Castro. p. 95. ISBN 978-84-8288-942-9.
Afonso IX. Rei de León desde 1188 (1171-1230)…
- AA.VV. (1999-2002). "Afonso VIII (Zamora 1171 - Vilanova de Sarria 1230)". Enciclopedia Galega Universal. Ir Indo. ISBN 84-7680-288-9.
- AA.VV. (2005). "Afonso VIII". Gran Enciclopedia Galega (DVD). El Progreso. ISBN 84-87804-88-8.
- Alvarado, J. (1997). "Fueros cartas pueblas inéditas de Galicia" (PDF). Anuario de historia del derecho español (en castelán e latín) (67): 141–152. ISSN 0304-4319.
- Álvarez, César et al. (1996). Reyes de León (en castelán). León: Ediciones Leonesas S.A. ISBN 84-8012-135-1.
- Álvarez Palenzuela, Vicente Ángel (2007). Historia de España de la Edad Media. Barcelona: Ed. Ariel. ISBN 84-34466-68-6.
- Arco y Garay, Ricardo (1954). Sepulcros de la Casa Real de Castilla. Instituto Jerónimo Zurita. CSIC. OCLC 11366237.
- Ayala Martínez, Carlos de (1997). "Las órdenes militares en el siglo XII castellano. La consolidación de los maestrazgos". Anuario de Estudios Medievales (CSIC) (27): 239–279. ISSN 0066-5061.
- Calderón Medina, Inés (2011). "Las otras mujeres del rey: El concubinato regio en el reino de León (1157- 1230)" (PDF). Seminário Medieval 2009-2011 (en castelán). Porto: Instituto de Filosofia da Universidade do Porto. pp. 255–289. ISBN 978-989-8459-14-5.
- Carriedo Tejedo, Manuel; Estepa Díez, Carlos (1997). Historia de León, Volumen II. El Reino de León en la Edad Media (en castelán). La Crónica de León. ISBN 84-9205-578-2.
- Cavero Domínguez, Gregoria (2001): Colección documental del Monasterio de San Esteban de Nogales (1149–1498), León: Centro de Estudios e investigación "San Isidoro". ISBN 84-8766-748-1.
- Cuevas Aller, Joaquín (2007): Historia de Asturias y León. El nacimiento de España. León: Trobajo del Camino. ISBN 978-84-6120-822-7.
- Doubleday, Simon R. (2001): The Lara family: crown and nobility in medieval Spain. Cambridge, MA, USA: Harvard University Press. ISBN 978-0-6740-3429-7.
- Elías de Tejada, F. (1966). El Reino de Galicia hasta 1700. Col. Murguía (en castelán). Galaxia.
- Elorza, Juan C.; Lourdes Vaquero, Belén Castilla e Marta Negro (1990): El Panteón Real de las Huelgas de Burgos. Los enterramientos de los reyes de León y de Castilla, 2ª ed. Junta de Castilla y León. Consejería de Cultura y Bienestar Social. Evergráficas. ISBN 84-2419-999-5.
- Fernández Catón, José María (1993). La Curia Regia de León de 1188 y sus "decreta" y constitución (en castelán). León: Centro de Estudios e Investigación "San Isidoro", Archivo Histórico Diocesano. ISBN 978-84-8766-707-7.
- Fernandes Marques, Maria Alegria (2008). Estudos sobre a Ordem de Cister em Portugal (en portugués). Coimbra: Estudos da Faculdade de Letras da Universidade de Coimbra. ISBN 97-2772-019-6. Arquivado dende o orixinal o 25 de setembro de 2019. Consultado o 05 de xuño de 2018.
- Filgueira Valverde, X. (1991). "18. La Cultura Gallega en los siglos XII al XV". Historia de Galicia (en castelán) 2. Faro de Vigo. p. 330. ISBN 84-404-9520-X.
- Gerli, E. Michael; Armistead, Samuel G., eds. (2003). Medieval Iberia: an encyclopedia. Routledge. ISBN 9780415939188.
- González, Julio (1944): Alfonso IX. Madrid: Consejo Superior de Investigaciones Científicas, Instituto Jerónimo Zurita.
- González López, E. (1980). Historia de Galicia. Serie Nova (en castelán). La Voz de Galicia. p. 564. ISBN 84-85287-22-3.
- Lopes Botelho, Manuel e Mário Simões Dias (2009): Foral Leonês de Alfaiates (1188-1230). Vila Viçosa: Manuel Lopes Botelho / Coimbra: Mário Simões Dias. Edição dos autores. ISBN 978-98-9960-890-0.
- López Carreira, Anselmo (1997). "Idade media". Historia xeral de Galicia. A Nosa Terra. p. 160. ISBN 84-89138-99-0.
- ———— (2003). "Afonso VIII". Os reis de Galicia. Vigo: A Nosa Terra. pp. 126–127. ISBN 84-96203-44-1.
- ———— (2013). "O apoxeo da sociedade feudal (sécs. XI-XIII)". Historia de Galicia. Xerais. pp. 133–146. ISBN 978-84-9914-532-7. Arquivado dende o orixinal o 09 de agosto de 2016. Consultado o 05 de xuño de 2018.
- López Sangil, J. L. (2005). A nobreza altomedieval galega: a familia Froilaz Traba. Trivium. Toxosoutos. ISBN 84-9625-951-X.
- Martínez Diez, Gonzalo (2007). Alfonso VIII, rey de Castilla y Toledo (1158-1214). Xixón: Ediciones Trea. ISBN 978-84-9704-327-4. Arquivado dende o orixinal o 12 de xuño de 2018. Consultado o 08 de xuño de 2018.
- Martínez Martínez, Martín (1997). Cartulario de Santa María de Carracedo (992-1500). I: 992-1274. Ponferrada: Instituto de Estudios Bercianos. ISBN 84-8863-507-9.
- Míguez Macho, Antonio (2011). "Feudalismo en el Camino. Portugal y la época de Gelmírez". Historia breve de Galicia (en castelán). Sílex Ediciones. p. 90. ISBN 978-84-7737-507-4.
- Navaza, Gonzalo (2017). "A intervenção régia na toponímia galega medieval. Os nomes de Afonso IX (1188-1230)". Guavira Letras (Três Lagoas: Universidade Federal de Mato Grosso do Sul) (25): 50–78. ISSN 1980-1858. Arquivado dende o orixinal o 16 de xaneiro de 2022. Consultado o 16 de xaneiro de 2022.
- Pallares, Carmen; Portela, Ermelindo (1980). "Idade media". Historia de Galiza. Madrid: Alhambra. p. 115. ISBN 84-205-0758-X.
- ————; Portela, Ermelindo (1996). "Idade media". Nova Historia de Galicia. Tambre. p. 195. ISBN 84-88681-27-5.
- Portela Silva, E. (1976). La región del obispado de Tuy en los siglos XII a XV. Una sociedad en la expansión y en la crisis. pp. 175–177.
- ————; Pallares Méndez, C. (1991). Galicia na época Medieval. Proxecto Galicia, Historia II. A Coruña: Hércules de Ediciones. p. 351.
- Rábade Obradó, María del Pilar; Eloísa Ramírez Vaquero e Jan F. Utrilla Utrilla (2005): Historia de España. Vol. 7. La dinámica política. Akal.
- Ramírez Santibáñez, José (1922): Aventando cenizas; estudio comparativo entre el Ordenamiento de Leon de 1188 y la Gran carta inglesa, 1215. San Juan, Puerto Rico: Cantero, Fernández & Co., 1922.
- Rodrigues Oliveira, Ana (2010). Rainhas medievais de Portugal. Dezassete mulheres, duas dinastias, quatro séculos de História. Lisboa: A esfera dos livros. ISBN 978-98-9626-261-7.
- Rodríguez López, Ana (1994). La consolidación territorial de la monarquía feudal castellana: expansión y fronteras durante el reinado de Fernando III. CSIC. ISBN 84-0007-444-0.
- Sánchez de Mora, Antonio (2004). "Nuño González de Lara: 'El más poderoso omne que sennor ouiese e más honrado de Espanna'" (PDF). Historia, instituciones, documentos (en castelán) (Sevilla: Universidad Pablo de Olavide. Departamento de Historia Medieval y Ciencias y Técnicas Historiográficas) (31).
- Serrano, Secundino (dir.) (1991). Enciclopedia de León I. La Crónica de León. ISBN 84-920557-4-X.
- ———— (1991). Enciclopedia de León II. La Crónica de León. ISBN 84-920557-5-8.
- Shadis, Miriam (2010). Berenguela of Castile (1180–1246) and Political Women in the High Middle Ages. Palgrave Macmillan. ISBN 978-0-312-23473-7.
- Villares Paz, Ramón (1992). Historia de Galicia. Biblioteca 114 (en castelán) I. El Correo Gallego. p. 57. ISBN 84-85553-14.
Outros artigos
[editar | editar a fonte]- Cortes de León de 1188
- Foro do bo burgo de Castro Caldelas
- Concordia de Benavente
- Lista de monarcas de Galicia
- Lista de monarcas de León
Ligazóns externas
[editar | editar a fonte]- "Alfons IX de Lleó". Gran Enciclopèdia Catalana (en liña) (en catalán).
- Nogueira, Camilo (26/9/2008). "Afonso VIII dito IX". El País (edición Galicia).
- "Por que os Reis de Galicia son nomeados como Reyes de León e non de Galicia?". historiadegalicia.gal. 29/8/2017.
| Predecesor: Fernando II de León e Galicia |
  Rei de León e Rei de Galicia 1188 – 1230 |
Sucesor: Sancha II e Aldonza (de iure) Fernando III (de iure e de facto) |
| Reis suevos | Hermerico (409-438) · Requila (438-448) · Requiario (448-456) · Frant�n (456-457) · Agui�lfo (456-457) · Maldras (457-460) · Frumario (460-464) · Requimundo (459-463) · Remismundo (459-469) · Hermenerico · Veremundo · Teodemundo · Carriarico (550-559) · Teodomiro (559-570) · Miro (570-583) · Eborico (583-584) · Andeca (584-585) · Malarico (585) |  |
|---|---|---|
| Reis visigodos | ||
| Se�ores territoriais | ||
| Reis desde Oviedo | ||
| Reis desde Le�n | ||
| Reis de Galicia e Le�n | ||
| Control de autoridades |
|
|---|
