Conferencia de Berlín
A Conferencia de Berl�n, celebrada entre o 15 de novembro de 1884 e o 26 de febreiro de 1885 na cidade de Berl�n, foi organizada polo Chanceler de Alema�a, Otto von Bismarck, coa fin de resolver os problemas que suscitaban a expansi�n colonial en �frica e resolver a s�a repartici�n.
Historia e caracter�sticas
[editar | editar a fonte]
Catorce Estados foron representados: o Imperio Alem�n, o Imperio Austroh�ngaro, B�lxica, Dinamarca, o Imperio Otom�n, Espa�a, Estados Unidos, Francia, Reino Unido, Italia, Pa�ses Baixos, Portugal, Rusia e Suecia. Nela proclamouse a libre navegaci�n mar�tima e fluvial polos r�os Congo e N�xer, a liberdade de comercio no centro do continente africano e as condici�ns impostas aos pa�ses desenvolvidos para colonizalo.
O proceso de colonizaci�n realizouse seguindo as grandes v�as fluviais, como os territorios do N�xer, que foron explorados entre os anos 1788 e 1830; a conca do Nilo e a rexi�n dos Grandes Lagos Africanos, entre 1854 e 1859; o Zambeze, entre 1841 e 1873.
A exploraci�n do r�o Congo motivou as rivalidades entre varios pa�ses, polo que o chanceler Bismarck actuou como �rbitro da Conferencia, onde se estabeleceu o Estado Libre do Congo (actualmente Rep�blica Democr�tica do Congo), baixo soberan�a da Asociaci�n Internacional do Congo e propiedade privada do rei dos belgas Leopoldo II, e un Congo franc�s, ambos con sa�da ao mar; a libre navegaci�n polos r�os N�xer e Congo, as� como o principio do dereito � posesi�n do interior a partir dun enclave costeiro.
As�, a costa mediterr�nea africana quedou en mans de Francia e o Reino Unido; a costa oriental dividiuse entre os alem�ns ao sur e os brit�nicos ao norte. A costa occidental ficou no poder dos belgas, franceses e brit�nicos. Os italianos conseguiron Somalia e os portugueses, Angola e Mozambique. Mais, pronto estouraron conflitos pola posesi�n das zonas m�is estrat�xicas ou m�is ricas, como no caso de Tunisia, Exipto ou Marrocos.
