Neomicina

Neomicina. Nome IUPAC: 6-(4-dimetilamino-3-hidroxi-6-metil-oxan-2-il)oxi-14-etil-7,12,13-trihidroxi- 4-(5-hidroxi-4-metoxi-4,6-dimetil-oxan-2-il)oxi-3,5,7,9,11,13-hexametil- 1-oxaciclotetradecano-2,10-diona.

Estrutura qu�mica das neomicinas B e C.

A neomicina � un antibi�tico bactericida da familia dos aminoglic�sidos, que se obt�n do Streptomyces fradiae. Existen as neomicinas A, B e C, das cales a m�is usada � a B. � hidrosoluble e m�is activa a pH b�sico .

A neomicina foi descuberta en 1949 por Selman Abraham Waksman e o seu axudante Hubert Lechevalier na Universidade Rutgers .

Farmacocin�tica

En canto � s�a farmacocin�tica, admin�strase case sempre por v�a t�pica, xa que a absorci�n oral � moi mala, arredor dun 3-5% tan s�. A uni�n a prote�nas � baixa, pero moi variable, e sempre inferior ao 30%. A distribuci�n � moi selectiva, cun alto grao de fixaci�n ao tecido renal e o�do. Tarda varios d�as en atinguir un estado de equilibrio das concentraci�ns tisulares, que se mant�n mesmo semanas despois da suspensi�n do tratamento. A excreci�n do f�rmaco absorbido � renal. O 97% do produto non absorbido elim�nase polas feces inalterado.

Farmacodin�mica

Os ensaios in vitro demostraron que a neomicina � bactericida e act�a inhibindo a s�ntese de prote�nas nas c�lulas bacterianas sensibles. � eficaz sobre todo contra bacilos gramnegativos, mais tam�n ten algunha actividade contra organismos grampositivos. A neomicina � activa in vitro contra Escherichia coli, Klebsiella e contra a flora anaer�bica intestinal. O seu modo de acci�n consiste na uni�n irreversible do antibi�tico � subunidade 30S do ribosoma bacteriano. Non dimin�e a s�a eficacia en presenza de pus.

Interacci�ns

• O uso concorrente doutros neurot�xicos e nefrot�xicos (por exemplo, outros aminoglic�sidos, polimixina) aumenta a posibilidade de que se presenten os efectos secundarios da neomicina.
• Inhibe a absorci�n gastrointestinal da penicilina V, e da vitamina B12, metotrexato e 5-fluoruracilo.
• A absorci�n gastrointestinal da digoxina tam�n parece ser inhibida, polo que os niveis s�ricos de digoxina deben ser monitorizados.
• Pode aumentar o efecto dos anticumar�nicos.

Uso cl�nico

Indicaci�ns

• Por v�a oral est� indicada como parte do tratamento para a represi�n da flora bacteriana normal do intestino, por exemplo, para a preparaci�n preoperatoria do intestino ou no tratamento adxuvante do coma hep�tico, para diminu�r o amon�aco de orixe bacteriana intestinal e as� mellorar o cadro neurol�xico.

Contraindicaci�ns

• Hipersensibilidade (alerxia) � neomicina ou a outros antibi�ticos do grupo dos aminoglic�sidos.
• Obstruci�n intestinal.
• Pacientes con inflamaci�n gastrointestinal ou enfermidade ulcerosa, debido � posibilidade de aumentaren a absorci�n gastrointestinal de neomicina.
• Como outros aminoglic�sidos, debe utilizarse con precauci�n en pacientes con trastornos musculares como a miastenia gravis ou a enfermidade de Parkinson, xa que pode agravar a debilidade muscular debido ao seu potencial efecto similar ao do curare sobre a uni�n neuromuscular.
• Embarazo e lactaci�n, ag�s en situaci�ns moi especiais.

Reacci�ns adversas

• Erupci�ns cut�neas, inclu�das reacci�ns de hipersensibilidade (al�rxicas).
• Ototoxicidade e Nefrotoxicidade.
• En tratamentos longos poden aparecer sobreinfecci�ns por bacterias non sensibles ou fungos, e s�ndrome de malabsorci�n, caracterizada por un aumento da graxa fecal, diminuci�n do caroteno no soro sangu�neo e diminuci�n da absorci�n de xilosa.
• N�useas, v�mitos e diarrea.
• Pode producir bloqueos neuromusculares, sobre todo asociado a barbitúricos e relaxantes musculares ou anestésicos.

Presentacións

Prodúcese en forma de sulfato de neomicina en suspensións orais, gotas e pomadas tópicas, óticas e oftalmolóxicas. A súa maior utilidade é para aplicacións locais en ollos, oídos etc. Nalgúns casos utilízase por vía oral para tratar problemas entéricos.

• Preséntase en comprimidos de 500 mg.

Entre os excipientes máis frecuentemente utilizados co sulfato de neomicina están:

• Povidona.
• Estearato de calcio.

Xene de resistencia en plásmidos para biotecnoloxía

A resistencia á neomicina confírello ás bacterias un xene de entre dous posibles que codifican aminoglicósido fosfotransferases. Un xene neo forma parte normalmente dos plásmidos utilizados polos biólogos moleculares para establecer liñas celulares de mamífero estables que expresen proteínas clonadas en cultivo; moitos plásmidos para a expresión de proteínas dispoñibles comercialmente conteñen o xene neo como un marcador para a selección. As células que non sufriron transfección (incorporación do plásmido) morren cando o cultivo foi tratado con neomicina ou un antibiótico similar. A neomicina ou a kanamicina pode utilizarse en procariotas para a selección, pero en eucariotas utilízase xeralmente a xeneticina (G418).

Unión da neomicina aos ácidos nucleicos

A neomicina é un aminoglicósido, un grupo de substancias que teñen a capacidade de unirse a un dúplex de ARN con grande afinidade. Un estudo feito por Daniel Pilch et al. na Universidade de Rutgers determinou que a constante de asociación da neomicina co sitio A do ARN estaba no rango de ~10⁹. Porén, máis de 50 anos despois do seu descubrimento, as súas propiedades de unión ao ADN aínda non se coñecían. En 2000, Dev P. Arya et al. da Universidade Clemson descubriron que a neomicina induce unha enorme estabilización térmica do tríplex de ADN pero ten pouco ou case ningún efecto sobre a estabilización dos dúplex de ADN. Os seus traballos demostraron que a neomicina se une a estruturas que adoptan a forma estrutural A, unha das cales é o tríplex de ADN, e que a neomicina mesmo induce a formación da forma tríplex híbrida ADN:ARN .

Véxase tamén

Outros artigos

• Aminoglicósidos
• Antibióticos